Αρίστη Ζαΐμη, Της Μητρός

Αρχείο 24/03/2017

Ι.
Μητέρα, εσύ
με έχρισες αέναα
παιδί
να μην μπορώ να ενηλικιωθώ
σε κόσμο ενηλικιωμένο.

Ετεροπροσδιορίστηκα,
κάηκα απο το φως σου
κι ο φόβος με ακολουθεί
σε κάθε καταιγίδα.

Μητέρα,
σε βλέπω που χιονίζεσαι
κι ακόμη γνέθεις λώρους,
άκου το γάλα που κυλά:
«ό,τι ανυπόκριτα σε πληροί,
σου παίρνει κάτι άλλο».

ΙΙ.
Μητέρα μου,
όμως προνόησες,
μου έμαθες να προσποιούμαι.
Εργαζόμενη καθημερινά
και οδηγός ακόμη
γυναίκα πάντοτε και
παντού και
αίλουρος όταν νυχτώνει.

Μητέρα μου,
αυτός ο κόσμος γέρασε
και το αλκοόλ
τελειώνει.

ΙΙΙ.
Τους βλέπω που κοιτούν,
μητέρα μου,
και που καταλαβαίνουν
την τέχνη την τελειοποίησα
κι ακόμα δεν ανήκω.
Μία ασταθής αναπνοή
Μια ζάρα σ’ένα ρούχο
Μια λέξη ατυχώς ψευδή
κάτι θα με προδώσει.

Και η υποκριτική,
μητέρα μου,
δεν είναι τέχνη συγγνωστή
σε αυτή την πολιτεία.