Βασιλική Δραγούνη, δύο ποιήματα

Αρχείο 29/03/2017

✤

ΣΤΑΧΤΕΣ

Το μόνο φως ήτανένα ισχνό φεγγάρι ακίνητο.
Έτσι καθώς χρύσωνε υποτονικά
την καμπύλη του κόσμου,
σχολαστικές λεπίδες έβρισκαν το δρόμο τους
ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή.
Κανείς δεν ρωτούσε για αγγέλους.
Μα ένα φωτεινό τόξο αιωρούνταν εκεί
όπου το φεγγάρι θα ‘πρεπε να είναι,
ψιθυρίζοντας ιστορίες
σε χρόνους ατελεύτητους,
φωτίζοντας την πορεία της ζωντανής μνήμης
μέσα από μεταφυσικούς κύκλους,
ξεσκεπάζοντας τον συνειδητό εαυτό από στάχτες και σκόνη,
απλώνοντας φτερά μετέωρα στο χάος.

ΑΤΡΑΠΟΣ

Σαν σε διπλή έλικα, περιπλεγμένες σκέψεις
μετουσιώνονται σε ονειρικές μνήμες,
μεταμορφώνονται σε εμπειρία
αφήνοντας μισοσβησμένα χνάρια
στα υγρά μονοπάτια των ημερών.

Έτσι ζουν τα ποιήματα.
Αναρριχώνται σαν κισσός στο δέντρο της ζωής μας
σταλάζοντας αίμα στις παπαρούνες.
Φρέσκια μορφή αναδύεται
από την ένωση αντίληψης και δημιουργίας.

Η ποίηση είναι η τέχνη της αναζήτησης.
Περιπλανιέται μοναχική
στα σταυροδρόμια των λέξεων,
πορεύεται στο σκοτεινό διάζωμα του χωροχρόνου
ή φυγομαχεί σε μέρη ονειρικά
με γήινο μανδύα.

Το ποίημα δεν τελειώνει ποτέ.
Εισχωρεί στα μύχια της ψυχής,
διαπερνώντας το τίποτα της οδύνης
και κατασταλάζει αμετακίνητα
στα μυστικά εκείνα βάθη
του πιο ευαίσθητου εαυτού μας.