στάχτες

Αρχείο 24/05/2017

✤

ΕΣΚΙΣΕΣ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ

Έσκισες το γράμμα μου
σε μικρά κομμάτια
που έτρεχαν πίσω σου
πεινασμένα σκυλιά
όπως τις φύσαγε ο αέρας
οι λέξεις.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΟΥ ΘΑΛΑΜΟΥ

Ακούγεται το Sanctus των Lacrimosa

Αχνίζουν οι ψίθυροι
πάνω στα τζάμια
Τα ρουμπίνια των χειλιών σου
χαράζουν την επώαση μιας ενοχής
Ο κυματισμός των χεριών
δύει σε καπνούς τσιγάρου
εγκαταλελειμμένου εραστή των δαχτύλων σου
που συντρίβεται
μέσα σε δάκρυα στάχτης
Σκορπίζεις θραύσματα θαλπωρής
δωρίζοντας την αφή σου
στον επόμενο ανώνυμο
Ελεείς τους νοσούντες της παρατήρησης
προσφέροντας για ανάμνηση
το ελάχιστο μιας μελλοθάνατης διάρκειας

Αμετάκλητα
κατεβάζεις το ακουστικό.

ΑΧΡΑΝΤΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ

Είσαι αγία
της ανηθικότητος
και της λαγνείας

Θηριώνυμη του πάθους

Ερωτικού ψυχορραγήματος
είσαι
ο Σπασμός

Εκδύεσαι των φυλλωμάτων σου
και απονέμεις στην όραση
την αδήριτη
διαύγεια της γυμνότητος

Ενδεδυμένος
τα δαιμονικά μου άμφια

Ιερουργώ
με ευλάβεια
εξοντωτική
στη μυσταγωγία του σώματος

Και καταβαίνω
σύσσωμος
στο ευλύγιστο τόξο των μηρών σου

Και υποτάσσομαι

Ενώπιος
στο θρίαμβο
της ροής σου

Μηδέποτε κοινωνίαν
πλην αυτής
του υγρού ιάσμου σου
θα μεταλάβω.

ΤΑΤΟΥΑΖ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

Μνήμη Γιώργου Γράψα

Τα βράδια
αχνίζουν βαθύχρωμο
το πικρό φως
οι φάροι των εικονοστασίων

Ξυπνούν
τότε
τα αίματα των σκοτωμένων
και με συντριβή
ανεβαίνουν

Ανάβουν μηχανάκια στην άσφαλτο
που φρενιάζουν
τροχίζοντας τα πατητήρια τους
στις φουρκέτες του ιλίγγου

Κοντράρουν
οι μελλοθάνατοι τους πεθαμένους
ποιος πρώτος
θα προσπεράσει το θάνατό του

Αθόρυβα
χωρίς νικητές
σβήνει η νύχτα

Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου

Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες…

ΘΡΗΝΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ

Απ’ όλους τους θρήνους
στη ζωή
ο πιο σπαρακτικός
είναι της επιθυμίας.

Αν ο χρόνος
δεν έσβηνε τη δίψα του
με τα δάκρυα των επιθυμιών

Το σύμπαν θα είχε πλημμυρίσει οδύνη.

ΝΗΠΙΟΣ ΤΗΣ ΑΦΗΣ

Από το κορμί σου
ξεκινάει
ο χρόνος μου

Νήπιος της αφής

διδάσκομαι των αγγιγμάτων

Προσανατολισμό.

ΚΡΥΩΝΩ ΑΠΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ

Παγωμένο
φυσάει απόψε
το σκοτάδι στο σταθμό

Κρυώνω από εγκατάλειψη

Θα αφήσω
πάνω στο παγκάκι
το παλιό βιβλίο των υποσχέσεων

Αργά να ξεφυλλίζει
η νύχτα
των ματαιωμένων αφίξεων τις σελίδες

Πόσα χρόνια
έζησα
προσηλωμένα στην αναμονή

Αν σκότωνες την απόσταση θα σε κερνούσα μνήμη.

*

©Γιάννης Τόλιας

φωτο©Στράτος Φουντούλης