Αρχείο 29/06/2017
Χτες το βράδυ κάτι μικρά παιδιά-σοκοφρέτες κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους ενός ξενοδοχείου μιλώντας μεταξύ τους. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ταπετσαρίες μπροκάρ. Πράσινο και χρυσό, κάπως παλιομοδίτικο. Τα παιδιά ήταν όλα κοντά, κι έμοιαζαν πολύ, σαν αδέλφια. Παρατήρησα τις χοντρές κοιλιές, τα μάγουλα, τα φουσκωτά χέρια, και λυπήθηκα για τα σφάλματα του παρελθόντος.
Για όλα τα σφάλματα.
«Ποτέ δεν φταίμε για όσα μας επιβάλλουν όταν δεν έχουμε επιλογή», μου είπε το πιο καφεντυμένο, και φούσκωσε τα μάγουλά του με αέρα.
Άρχισα να κλαίω. Η απελπισία μου μύριζε σοκοφρέτα και σκοτωμένη παιδικότητα. Ήμουν θλιμμένη, απαρηγόρητη.
Σε ένα άλλο δωμάτιο χόρευαν γυμνοί κάποιοι άγνωστοι, εντελώς μεθυσμένοι.
*
©Μαρία Πετρίτση
φωτο©Στράτος Φουντούλης
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.