στάχτες

Αρχείο 01/07/2017

ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΑΧΑ ΤΟΣΟ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΙ;

Πόσες και πόσες υποσχέσεις μα χωρίς να φεύγεις – ω τί ωραία η ζωή!
Επέστη η ώρα, και πρέπει να κρατήσεις!
Οφείλεις ν’ αλλάξεις ή να σβήσεις, αν ήσαν όλα όντως εξ αρχής φωτιά·
Μπρος στα μάτια μου πεθαίνει η πέστροφα ορθή και κεκαμμένη·
Έγνοια δική μου, ετούτο το παρόν που τόσο άσχημα υποκρίνεται
Μην και μπορέσει στο τέλος να βγει τρέχοντας έξω από μένα.
Μην και μ’ εγκαταλείψει επί τέλους.
Το μαντεύω όπως ανασαίνει πρώτη του φορά.
Η λεπτή μαύρη πεταλούδα σηκώνεται μπρος απ’ τα πόδια μου
Και ανοιγοκλείνει τα φτερά της, πετάει.
Στα πιο μακρινά μου σώψυχα όπου ούτε ήλιο έχει ούτε σκότος
Χιλιάδες ακούω μελωδίες τραγουδιών
Του ύπνου να κόβουνε επιμελώς τα νύχια.

Ένας λειμώνας προσφορά σε όσους μάχονται.
Πόθος τεταμένος μετά την αστραπή,
Το σώμα ετούτο άνευ ζήλου ακινητεί, σωριάζεται,
Και επιστρέφει εκεί που είχε πρωτομπουμπουκιάσει
Στον ρυθμό πατώντας επάνω των μεγάλων μνησικακιών.

[ΘΗΛΥ ΤΡΟΜΕΡΟ]

Θήλυ τρομερό, φέρει στο δάγκωμά της τη λύσσα και ένα ψύχος θανάσιμο στα λαγόνια της, τούτη η γνώση που, έχοντας ξεκινήσει από κάποιαν ευγενή φιλοδοξία, τελειώνει βρίσκοντας το μέτρο της στα δάκρυα και στην καταλλαγή μας. Εσείς όμως μη σφάλετε, ω εσείς μεταξύ των αρίστων που ορέγεται το χέρι και καραδοκεί για την αποτυχία και τον αφανισμό σας.

ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ

Ένα πουλί κελαηδάει πάνω σ’ ένα καλώδιο
Τούτη την απλή ζωή, στο τέρμα της γης.
Η κόλασή μας αγάλλεται.

Ύστερ’ αρχίζει να πονάει ο άνεμος –
Το προσέχουν τ’ αστέρια, το σημείωσαν ήδη.

Ω παράφρονες, μα να διατρέχετε
Μιαν τόσο βαθειά ειμαρμένη!

*

Μετάφραση  ©Γιώργος Κεντρωτής.