Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Darfur

Αρχείο 04/09/2017

Όπου οι ενοχλητικές φήμες για «λογοτέχνες» που αναθέτουν την συγγραφή των βιβλίων τους σε τρίτους μετατρέπονται σε μια θαυμαστή αλληγορία…

Το τελευταίο διάστημα είχε αναπτύξει αυτή την περίεργη συνήθεια, του άρεσε να ακούει και να διαβάζει άσχημες ειδήσεις, ο πόνος και η συμφορά των άλλων του προξενούσε μια διεστραμμένη ευφορία, αδικαιολόγητη μεν αλλά πέρα για πέρα φυσιολογική και αυτονόητη. Πέρασε από το μακελειό στη Νίκαια σε μια οικογενειακή τραγωδία κάπου στην Αργολίδα και ακολούθως απόλαυσε στο βραδινό δελτίο τα πλάνα από τους βομβαρδισμούς στη Ράκκα. Δόξα τον Αλλάχ ο κόσμος τον τροφοδοτούσε με άφθονο υλικό για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Άνοιξε τον φάκελο της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του και έστειλε την “ιδέα” στον εκδότη του. Ο προηγούμενος επιμελητής τον είχε αφήσει δυσαρεστημένο, τι διάολο τους πλήρωναν αν δεν μπορούσαν να συντάξουν μια πρόταση, δεν έφτανε που τους έδινε την “ιδέα” είχαν και την απαίτηση από πάνω να κάτσει να γράψει ολόκληρο βιβλίο; Άνοιξε το σημειωματάριο του ρίχνοντας μια ματιά στις φορτωμένο πρόγραμμα της επομένης. 9:15, συνέντευξη στην εκπομπή «λογοτεχνικές διαδρομές» της κρατικής τηλεόρασης, 12:00 γεύμα με τον δημοσιογράφο Κ.M στο Κολωνάκι, 17:25 μετάβαση στην Χαλκίδα για την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου στο δημαρχείο της πόλης.

Έκλεισε τις παλάμες του σφιχτά στο τιμόνι και άφησε το αυτοκίνητο να κυλήσει, η σκέψη να αλλάξει εκδότη πέρασε από το μυαλό του φευγαλέα, ένας γνωστός του είχε μόλις γυρίσει απ΄το Σουδάν αφού πρώτα πρόλαβε να φεσώσει ακόμα και τα έπιπλα του εκδοτικού του και τώρα προσπαθούσε να ορθοποδήσει ξανά αναθέτοντας αρπαχτές σε κάτι παροπλισμένους κοσμικούς μαιντανούς. Ίσως να ασχολιόταν με την πολιτική, αυτό ήταν, σκέφτηκε καθώς περνούσε τη γέφυρα νιώθοντας τα φώτα κάποιου ασυνείδητου από απέναντι να τον τυφλώνουν. Σίγουρα η πολιτική θα έδινε μεγάλη ώθηση στις πωλήσεις του. Δυνάμωσε ασυναίσθητα την ένταση του ραδιοφώνου που εκείνη την στιγμή μετέδιδε την είδηση της συντριβής ενός αεροπλάνου της Aeroflot κοντά στο Darfur. Μια ρίγη διαπέρασε όλο του το σώμα, κάτι απροσδιόριστα εκστατικό και μεθυστικό μαζί. Όλα τα σημάδια ήταν εκεί, μπροστά του. Ο δρόμος προς την απόλυτη καταξίωση στρωμένος με ροδοπέταλα, το μόνο που του έλλειπε ήταν ένας καλός, γαμημένος, επιμελητής. Κάποιος που μπορούσε να αποτυπώσει τις “ιδέες” του στο χαρτί όπως ο ίδιος επιθυμούσε αλλά ποτέ δεν κατάφερε να κάνει. Μόλις που πρόλαβε να δει, αφήνοντας πίσω τη γέφυρα, τις φλόγες που ορθώνονταν στον ουρανό και τον άντρα της τροχαίας που απεγνωσμένα προσπαθούσε να τον εκτρέψει απ’ την πορεία του.

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου νιώθοντας τα μάτια του να τσούζουν αφόρητα απ’ τους καπνούς. Στην άκρη του δρόμου ένα φλεγόμενο μαύρο Octavia όμοιο με το δικό του και λίγα μέτρα πιο πέρα να κείται στην άσφαλτο η πιστή αντανάκλαση του. «Νεκρός σε τροχαίο ο λογοτέχνης Κώστας Κολοκύθης» άκουγε τώρα την εκφωνήτρια στο ραδιόφωνο να ανακοινώνει. Μα αν το πτώμα του άντρα που αντίκριζε μπροστά του ήταν το δικό του τότε εκείνος ποιος ήταν; Μήπως το ξεθωριασμένο είδωλο της ματαιοδοξίας του; Ο κατάλληλος επιμελητής που πάντα έψαχνε; Η θλιβερή και ταλαιπωρημένη υστεροφημία του; Είμαι ο συγγραφέας Κώστας Κολοκύθης επιχείρησε να ουρλιάξει αλλά η φωνή βγήκε από μέσα του σβηστή. Ούτε ο ίδιος δεν το πίστευε πλέον. Τουλάχιστον ο θάνατος του θα εκτίναζε στα ύψη τις πωλήσεις του. Αρκεί να μην μάθαινε ποτέ κανείς την αλήθεια. Και γι’ αυτό, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου σίγουρος…