Δημήτρης Σούκουλης, Ύμνος στην Ουράνια Αφροδίτη

✤

Κυρά μου,
Κύπρια Θεά,
δε βγαίνει από του αγαπημένου το πουκάμισο
η λίγδα,
το ατιμωτικό φιλί,
κι αν το χτυπώ,
το κοπανίζω σε κολοβό, απάτητο, ποτάμι,
κρατώντας τη λαβή και με τα δυο τα χέρια,
σηκώνοντας στον ήλιο κάθετα,ν’ αστράφτει,
σαν το μαχαίρι,
μέρα μεσημέρι,
μέρα γιορτής και παύσης,
μέρα καλοκαίρι,
το φαγωμένο κουπί του πολυπαθούς Οδυσσέα,
από της Σκύλλας και της Χάρυβδης τις δαγκωνιές,
κι αν το ξεπλένω με δάκρυα θαλασσινά,
κι αν το βαφτίζω στα νερά της λήθης,
Φιλογέλωτη Θεά,
Παρηγορήτρα μου,
κι αν με το στόμα γλύφω το λευκό σεντόνι,
κρατώντας το ανάμεσα στα δόντια,
γευόμενος στης γλώσσας την άκρη,
ξένου κορμιού την ιερή χαρά,
του ύστατου σπασμού το σημάδι,
πάνω στο πανί,
που σε άλλους πόντους
ταξίδεψε,
τεντωμένο από ξένου πόθου την αντάρα,
ο αγαπημένος
και πάει…