στάχτες

✤

Σε σιωπή μεσονύχτια, στ’ ακροχείλη σου,
με οδύνες βαθειά απ’ τα στήθη,
υγραίνω καυτά το μαντήλι σου.

Στου κενού τα κατάρτια γαντζώθηκα,
με νεφέλες, αντάρες, φιλιώθηκα.

Τραγουδιού απόηχος παρεκίνησε,
λαγόνων σου χυμός εκύλησε.

Αδόκητα καρδιές παραπαίουν,
κοιτάζοντας τα σώματα ρέουν.

*

Με ρώτησαν.
Στα λιβανέζικα ποτάμια
των μαυρισμένων γιασεμιών
το φευγαλέο πέρασμα
τι σημασία έχει;

Και δεν εγνώριζα,
κλυδωνισμούς, πλοκάμια,
καθημαγμένων οιμωγές
του τρομαγμένου νότου.

*

Ταϋγετοι απεκήρυξαν
φιλαρέτων αγοραία υπέρογκα.
Λίθων αιχμηρών όψεις,
στις παρειές σας αίματα.
Πνοή! Αρωγή τελευταία.
Φέρετρα τα βλέμματα.

*
©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✤