Ντέμης Κωνσταντινίδης, Η κούρσα της ευκαιρίας έχει φαρδιά δερμάτινα καθίσματα

✤

Οι υπάλληλοι τις Παρασκευές

Οι υπάλληλοι τις Παρασκευές
φορτωμένοι άλλη μια πανομοιότυπη βδομάδα,
πορεύονται ιεροτελεστικά προς την έξοδο
του Σαββατοκύριακου.

Έτσι μετρούν ξαναμετρούν
τους μήνες και τα χρόνια
οι υπάλληλοι, που ουδέποτε μέτρησαν
πόσες βδομάδες έχει μια ζωή.

Πανωραία

Είναι καλός ο ήλιος,
μέχρι που σε καίει.
Είναι ωραία η θάλασσα,
μέχρι που σε πνίγει.
Και πανωραία εσύ,
μέχρι που σ’ ερωτεύονται.
Τότε τους καις
και τους πνίγεις

Πελεκημένα

Σαν παίρνει πια να σουρουπώνει
κι ο κόσμος βγάζει βόλτα τη χαρά του,
ο ποιητής τ’ αβάσταχτα φτερά του
σ’ εκτάσεις μυθικές απλώνει.

Σ’ εκτάσεις με ονόματα σβησμένα
από καιρούς κι από σταγόνες,
σ’ εκτάσεις με φτερά πελεκημένα
μες στους αιώνες.

Υποστήριζε

Υποστήριζε τον άνθρωπο της τέχνης
Δεν δηλώνει αλλά είναι καλλιτέχνης
Ούτε ένσημα μα ούτε και πτυχία
Έχει δεύτερο πετσί την ανεργία.

Υποστήριζε τον άνθρωπο της τέχνης
Μία ζωή δρομέας ερασιτέχνης
Τρέχει προς την παιδική του ηλικία
Απ’ το τέρμα στην αφετηρία.

Η κούρσα της ευκαιρίας

Η κούρσα της ευκαιρίας είναι παλιά αμερικάνικη
με μαλακή ανάρτηση τέσσερις χιλιάδες κυβικά
και ταχύτητες στο τιμόνι.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει φαρδιά δερμάτινα καθίσματα
λευκό προφίλ στα λάστιχα
και τάσια που αστράφτουν στον ήλιο
σαν πανοπλία του Αχιλλέα.
Η κούρσα της ευκαιρίας έχει κόρνα που ανασταίνει νεκρούς
πορτ μπαγκάζ που χωράει πτώματα
και κάθε απομεσήμερο περνάει καμαρωτά
μπροστά απ’ τη στάση που περιμένεις το λεωφορείο.

φωτο: Στράτος Φουντούλης