Σπυρίδων Γ. Καπρίνης, ‘Ενα χθόνιο ον

✤

Πάλι έκανε την εμφάνισή του αυτό το απόκοσμο χθόνιο ον, χθες το βράδυ, στην κάμαρά μου. Από παλιά με επισκεπτόταν, με αλλιώτικες και πάντα διαφορετικές μορφές. Άλλοτε ινώδες, και άλλοτε ψυχρά εκτελούμενο στον πυκνό αέρα του σκοτεινού μου δωματίου, και πάντοτε σιωπηλά αναρριχώμενο μέσα από τις χαραμάδες του ξύλινου πατώματός μου. Το θυμάμαι να το κρυφοκοιτάζω ανάμεσα από τα σκεπάσματά μου, καθώς χάραζε την πορεία του προς το μέρος μου.

Έψαχνε να τραφεί από την σκιά μου, φαίνεται, και από τον φόβο στο μυαλό μου, και εγώ, παγωμένος και χτισμένος βαθιά μέσα στο τείχος του ύπνου μου, το άφηνα να κάνει τη σκοτεινή δουλειά του ανεμπόδιστα, τις περισσότερες φορές. Παράξενο πολύ ήταν αυτό το ον, και ενώ χωρούσε άνετα μέσα από χαραμάδες και μικρά ανοίγματα, εγώ το έβλεπα θεόρατο, κι ας χωρούσε μέσα στο δωματιάκι μου το μικρό. Παράξενα πράγματα: θυμάμαι μικρός, καθώς ξυπνούσα το επόμενο πρωί μετά την επίσκεψη του όντος αυτού, έτρεχα να δώσω περιγραφική αναφορά στην γιαγιά μου, μα αυτή δεν με πίστευε και γελούσε με κατανόηση. Και θύμωνα εγώ πολύ, τότε, μικρός καθώς ήμουν και κλειδωνόμουν στο δωμάτιό μου για ώρες, με τον θυμό μου αυτόν να σιγοβράζει.Kαι μετά ξανά το βράδυ, έκανε πάλι την εμφάνιση του αυτό το χθόνιο ον, για να τραφεί από τον αγνό, παιδικό μου θυμό.

Και όχι μονάχα τρεφόταν από τον θυμό μου, αλλά ακόμα και από τις πιό απόκρυφες σκέψεις μου. Eίχε και αυτό το κόλπο, θυμάμαι, και καθώς εγώ ίδρωνα στο κρεβάτι από τον φόβο μου, αυτό πλησίαζε, και καθώς με έβλεπε κάθιδρο, έκανε τον ιδρώτα που ανάβλυζε από τους πόρους μου πιό πυκνό και πιο βαρύ έτσι, ώστε να μην μπορώ να κουνήσω ούτε καν το μικρό μου δαχτυλάκι για να ζητήσω βοήθεια! Έξυπνο πολύ ήτανε το ον αυτό…

Χθες το βράδυ όμως, κάτι άλλαξε, και σε αυτό, και σε εμένα μέσα μου. Παράξενο πολύ κι αυτό, αλλά, να, καθώς το ξαναείδα να μπαίνει από τα μικρά ανοίγματα των μεντεσέδων της πόρτας μου, ξαφνικά, μου φάνηκε πως άρχισε να παίρνει… τη μορφή μου! Σαστισμένος εγώ, πετάχτηκα από το κρεβάτι μου για να ξεφύγω από τον ίδιο μου τον κατάμαυρο αυτόν σωσία, μα, καθώς άρχισα να μετακινούμαι προς τη μεριά του παραθύρου μου, μία λάμψη με έκανε να αρχίσω να αιωρούμαι, όχι πολύ, να, μονάχα ένα-δύο πόντους πάνω από τα σανίδια του πατώματός μου! Και πάγωσα εκεί, ακίνητος στον αέρα. Και σιγά, σιγά να γυρίζω προς τη μεριά του όντος-σωσία μου: λαμπρός εγώ, σαν την πίσσα μαύρος αυτός, με έναν πρωτόγνωρο φόβο να με έχει παραλύσει!

Έλαμπα ολόκληρος και αυτό το ον έμοιαζε – για πρώτη φορά – να στέκεται και να με παρακολουθεί, όχι με φόβο, αλλά μάλλον με περισυλλογή. «Για δες», μπόρεσα να σκεφτώ για λίγο μέσα στην παγωμένη μου ύπαρξη, «τελικά έχει γνώση των πράξεων του και το ον αυτό», ψέλλισα. Μα, ξάφνου, άρχισε να εκπέμπει έναν υπόκωφο βόμβο, ο οποίος έκανε την λαμπερή μου «ασπίδα» να χάνει την ενέργειά της και, ξάφνου, ένας κρότος τρομακτικός έσκισε τον πυκνό και μπαγιάτικο αέρα του δωματίου μου.
Και εγώ, βρέθηκα κάτω στο πάτωμα πεσμένος, και το ον να έχει εξαφανιστεί ! «Δεν είναι δυνατόν», σκέφτηκα, «το νίκησα;», διερωτήθηκα δειλά. Έτσι φάνηκε στην αρχή και όντως, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν έκανε ξανά την εμφάνισή του. Βέβαια, κατά βάθος, γνώριζα ότι με κανέναν τρόπο δεν θα τα παρατούσε τόσο εύκολα και μάλλον δεν έπεσα έξω…

Με το που κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου μου, κατάλαβα το τραγικό παιχνίδι που έπαιξε μαζί μου: είδα το πρόσωπό μου να θολώνει, και να μετατρέπεται σε κάτι το αδιευκρίνιστο! Να «έρχεται» και να «φεύγει» περιοδικά και παλμικά, και να ζεματάει, επίσης! Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που μου συνέβαινε.«Θεέ μου, κάνε κάτι!», φώναξα σαστισμένος. Μα όσο περισσότερο φώναζα, τόσο μεγαλύτερη η παραμόρφωση του προσώπου μου…

Τελικά, κατέληξα και απόψε να το περιμένω σιωπηλά, να εμφανιστεί μεσ’στη νύχτα, για να δω τι παζάρια θα μπορέσω να κάνω μαζί του αυτήν τη φορά…

φωτο: Στράτος Φουντούλης