στάχτες

Αρχείο 04/05/2016 -Προδημοσίευση από την ποιητική συλλογή Φούγκα και Παραλλαγή

Θαλασσοπνιγμένοι
χωρίς συκή
χωρίς φύλο
χωρίς φιλί

Ανεμοδαρμένοι
χωρίς πληγές
χωρίς αλπίνια
χωρίς πηγές

Μοιροταγμένοι
και εκτός.-

Πατάω
όλες τις διαχωριστικές γραμμές
του άσπρου
οι ενδοιασμοί
καραδοκούν
στα ρείθρα των δρόμων
πρόσεχε
μην γλιστρήσεις
στο μαύρο.
Δεν είμαι και Θεός
Να σε σώζω πάντα…

Δι-στιχία

Γιατί οι στίχοι
———-περπατάνε μόνοι τους;
σαν τ’ ανθρωπάκια
———-του Γαΐτη
————-στη λεωφόρο.
Ποιους θα προλάβουν
———-να πατήσουν
————-τα τροχοφόρα;
Γιατί οι στίχοι
———-δεν
————-περπατάνε μόνοι τους;
Τους πιάνουμε
———-απ΄το χεράκι
————-σαν νήπια
να τους περάσουμε απέναντι.
———-Ασφαλείς;
————-Γι’ αυτούς;
—————-για μας;
Μπα, για τα τροχοφόρα.
Γιαυτό
καβαλλάω
πάντα
τη
μηχανή μου
κάνω ζιγκ-ζαγκ
ανάμεσά τους
ασπρόμαυρες
στροφές
επιτόπου
να μην
τους χαλάσω
τη σειρά.
Να μην έχει
να λέει
κι
ο
Γαΐτης.

Τα στιχάκια
είναι ευγενικά
δεν βαράνε πόρτες
πίσω τους
Μόνο κάτι αλλόκοτες μελωδίες
γκλαν-γκλαν
κουδουνίζουν στο κεφάλι
σαν ημικρανία
στο τρίλεπτο.

Πώς περπατάει ένας στίχος
στο σκοτάδι
με
μάτια γάτας
εγώ
γιατί
δεν
τον βλέπω;
-Δεν είσαι γάτα-
-είμαι δίποδη χορδή-
Γιατί
δεν ακούω
τον στίχο
στο νερό
διαπασών να παφλάζει
σαν πνιγμένος;
-στο νερό δεν ακούς καλά
κι αυτός
δεν είναι Αβεσσαλώμ,
από πού
να τον τραβήξεις;

Γιατί
οι στίχοι
λιώνουν
κάτω
απ΄τη βροχή;
Αφού τους καταπίνουμε
καραμέλες
Οι στίχοι,
τι είναι τελικά
ενόραση
εφόρμηση
διαπασών
ή καραμέλες παρηγοριάς;