Ασημίνα Λαμπράκου, να γείνο σαν κι αισάς· να μ’ αγαπάται

❆

ίνε μαίραις που εσθάνωμε τειν ανάγκοι να σπάσο τα ψοιχαναγκαστεικά μου ώρεια κε να οιωθαιτίσο σημπαιροιφωραίς πιω αιλαίφθαιραις· να αλλάξο· να γείνο σαν κι αισάς· να σας μιάζο· να μ’ αγαπάται· ςομω στι πρωσπάθηά μου αυτεί αντοιλαμβάνωμε ςοπ ησχορό σαι άλλους διαφωραιτηκούς ψηχαναγκασμούς και τρωμάζο· αιτώπω απωφασείζο να μήνο στοις παλιαίς μου σηνύθιαις κι επηστραίφω σιγά άγισ στους ψυχαναγκασμούς μου που τους αγαπώ με φλωγερώτιτα γιατή αίχουν τειν ουσεία που μαι απωταίλαισε· και μαίσα σ’ αυτεί νιόθο αιλαίφθαιρυ· αισθάνωμαι ασφαλής και με αγαπώ μωνωμανώς όπως εσάς· μια στιγμύ μάλειστα πωυ απώ τη σηγκύνειση νοιώθο να επειστραίφο στην αρχικύ μου σκέψη μια ηδονή με πλημμυρίζει στην εικόνα σας την αμήχανη κι επανέρχομαι ωρμυτηκί ουρλιάζοντας: κουφάλες! δεν θα με αλλάξετε! και πεθαμένη, την ώρα που ένας θα με σηκώνει σκόνη να με επιστρέψει στον άνεμο που με γέννησε, εγώ θα ερωτεύομαι και θα σας νοιάζομαι· αυτός θάναι ο τρόπος μου να σας θαμπώνω.