Σοφία Περδίκη, Αυτοθυσία

❆

Είχαν αποκτήσει πρόσφατα
έναν γυάλινο βωμό
όπου θυσίαζαν καθημερινά
ένα κομμάτι τους.

Κάποιο σπλάχνο τρυφερό
πάλλονταν στο ημίφως
αχνίζοντας ακόμα συναισθήματα
το άλικο αποτύπωμα ενός φιλιού
από χείλη που είχαν μείνει
στο τζάμι κολλημένα
πλευρές του εαυτού τους τσακισμένες
να λιάζονται πριν την ολική πυρά
ένα βάρος που κουβάλαγε το στήθος
μαζί με καρπούς αγάπης
για πρόσθετα βαρίδια
και προπάντων τα μεστωμένα τους όνειρα
σε μπουκαλάκια αποστειρωμένα
που τα τοποθετούσαν
εν τάξει
πριν αρχίσουν τις χοές
προτού στάξουν
το ανέφικτό τους απόσταγμα
πάνω στα μελλούμενα.

Η ξαφνική μαχαιριά
που ξεσχίζει τα σωθικά
δεν τους τάραζε πια.

Με τη γαλήνια αταραξία
που είχαν αποκτήσει πρόσφατα
άρχιζαν
την καθημερινή τους ανατομία.
Στο χέρι βοηθείας
έβαζαν το άσπρο γάντι
και το έτειναν αποφασιστικά
στου γυάλινου βωμού τους
την απαστράπτουσα τράπεζα.

φωτο: Στράτος Φουντούλης