στάχτες

Κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από τις εκδόσεις Ενδυμίων

❇︎

Έμαθες καλά να το κουβαλάς αυτό το βάρος.
Το αποστήθισες.
Μετά άρχισε και να σου αρέσει.
Πιο μετά, τέλειωσαν οι δικαιολογίες
κι έμειναν μόνο οι ορισμοί, σοφοί, στεγνοί
να σου μασουλάνε την ύπαρξη
όπως η διάκρισή του σε ανθυπασπιστή
που εορτάστηκε δεόντως
Είναι λοιπόν η τραγωδία μια μίμηση πράξης σπουδαίας
και τελείας; Του ανθυπασπιστού;

Θα ξαναπάρουμε την ανάγνωση απ’ την αρχή
ξανά, μέχρι τα μάτια σού να είναι ελεύθερα
μα πιο πολύ εσύ, βρε δαρμένε
μέσα στο αιώνιο πείραμά σου να παίξεις
με τα κατάλληλα υλικά.

Κι αν αποτύχει, γρήγορα να πάρεις τη σακούλα
και να φας το ψωμί που έχει μέσα.

*

Αγαπούσε τον χρόνο που περνούσε. Πάντα τον αγαπούσε, αλλά το είχε ξεχάσει. Δεν ήθελε πια, να είναι όλα τακτοποιημένα. Δεν τον ενδιέφερε πια, ένα σύμπαν που να φαίνεται τέλειο. Ως τώρα, το ένα μπαλκόνι του είχε μόνο χειμώνα και το άλλο, μόνο καλοκαίρι. Χωνεύτηκαν όμως οι εποχές, με τρόπο κατάλληλο, αν και πολύ οδυνηρό, και αυτός μαλάκωσε. Τότε ξαναεμφανίστηκαν και οι ενδιάμεσες εποχές, και οι ενδιάμεσες μέρες. Και όσο μαλάκωνε, ξαναθυμόταν, πώς, να αγαπάει, τον χρόνο, που οδυνηρά, περνούσε.

*

Εκείνη τη σύσπαση του αντίχειρα, φύλα τη
ισοπεδώνονται και ξαναγεννιούνται τα δάχτυλα
Σχηματίζεται πάλι το παιδί εκείνο και φοβάται
το άνοιγμα, την αναίρεση του εγωισμού
το παν είναι η λειτουργικότητα, το παρόν
τα παγωμένα πόδια σου, οι θλάσεις, το κενό της συγκίνησης
Το έλλειμα
Εγώ να κάνω κούνια στο δέντρο που κόπηκε, στην αυλή που χάθηκε
Εσύ, το άλογο που έτρεχε προς το μέρος σου και φοβήθηκες
Εμείς, ενήλικοι αμήχανοι μπροστά στο ανοιχτό
που μοιάζει ο τρομερότερος των τρόμων
Όλη η συστολή που αποταμιεύθηκε για σωστούς και
λάθους λόγους προς συγκεκριμένους παραλήπτες
H συνέχεια, ο τρομερότερος των τρόμων

*

Η ©Αναστασία Βηθλεέμ Ζουγγού μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε Φιλοσοφία στο Ρέθυμνο και ζει στην Αθήνα. Είναι το πρώτο της βιβλίο.

❇︎