Charles Baudelaire‎, «…στον ίσκιο των βλεφαρίδων σου ώρες ατέλειωτες» ―μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

Charles Pierre Baudelaire‎, (Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 – 31 Αυγούστου 1867)

Αγαπώ των σχιστών σου ματιών το πρασινωπό φως,
Σήμερα όμως όλα πίκρα μου δίνουν, γλυκιά μου ομορφιά,
Και τίποτε, μήτε η αγάπη μας, μήτε ή εστία, μήτε το μπουντουάρ,
Δεν μ’ ευθυμούν, όσο πάνω από τη θάλασσα ο ήλιος γελαστός.
Αγάπα με, ωστόσο, τρυφερή καρδιά! Να είσαι μητέρα
Για τον αχάριστο, ακόμα και για τον κακό•
Ένδοξου φθινοπώρου ή ενός ήλιου το γέρμα
Ερωμένη ή αδερφή, εφήμερο άρωμα απαλό.
Σύντομο χρέος! Άπληστος είναι ο τάφος, περιμένει!
Αχ! Άσε με στα γόνατά σου επάνω το μέτωπο να ακουμπώ,
Και νοσταλγώντας εκείνο το εκτυφλωτικό και φλογερό καλοκαίρι,
Του φθινοπώρου την χλωμή και απαλή αχτίδα να γευτώ!

SEMPER EADEM-ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ

«Από που πηγάζει, με ρωτάς, αυτή η παράξενή σου λύπη,
Που σαν τη θάλασσα ανεβαίνει πάνω στον μαύρο βράχο,τον γυμνό;»
-Όταν η καρδιά μας δεν μπορεί πια να τρυγήσει,
Βάσανο γίνεται η ζωή. Όλοι το ξέρουν αυτό το μυστικό.
Μια οδύνη δίχως κανένα μυστήριο και πολύ απλή,
Και όπως η χαρά σου, πάνω σε όλους ξεσπά,
Σταμάτα λοιπόν να ρωτάς, ω περίεργή μου καλλονή!
Αν και η φωνή σου γλυκιά, καλύτερα είναι να σιωπά!
Σιώπα, λοιπόν, ανίδεη και πάντα χαρούμενη ψυχή!
Στόμα που γελά σαν το παιδί! Πιότερο κι απ’ την Ζωή,
Είναι ο Θάνατος που με λεπτά δεσμά όρθιους μας κρατεί.
Άσε, άσε την καρδιά μου να μεθύσει μ’ ένα ψέμα,
Να βυθιστεί στα ωραία σου μάτια, σε ωραία του ονείρου λημέρια
Και στον ίσκιο των βλεφαρίδων σου ώρες ατέλειωτες να αποκοιμηθεί.