Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, Μνημοσύνη

Παιδί μου σὲ ξανοίγω πιὰ καὶ εἶσαι πιὸ ὡραία
ἀπ’ ὅσα ἀνιστορούσανε ζωγράφοι ἀλλοτινοί·
ἀκίνητη κι ἀτάραχη νὰ μοῦ κρατᾷς παρέα,
μὰ νὰ ῥιζώνῃ μέσα μου τοῦ πόνου ἡ φωνή . . . .

Παιδί μου σὲ ξανοίγω πιὰ μὲς στὶς κορνίζες μόνο,
γιατ’ εἶν’ καιρὸς ποὺ ἄγγελοι στὸ πλάι σου πετᾶνε·
νὰ σὲ προσέχουν ζήτησα μὰ μοῦ ’πανε μὲ πόνο
πὼς τ’ οὐρανοῦ οἱ ἄγγελοι, ἀγγέλους δὲν φυλᾶνε!

©Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης

φωτο: Στράτος Φουντούλης