Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης, δύο ποιήματα

ΑΓΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ

Στὸν ἀρχιτέκτονα
Κώστα Παπαθεοδώρου

Τὸ θεϊκό σου ἀνάστημα, μὲς στὴ ζωὴ ῥιγμένο,
ἀνάβει στὴν ἀθιβολὴ λαμπρὰ τὰ ἁγιοκέρια·
σὰν θεικὸ τριαντάφυλλο στὴν κόλαση πεσμένο
βωδιάζει σ’ ὅλες τὶς καρδιὲς καὶ στ’ οὐρανοῦ τ’ ἀστέρια!

ΑΠΟΥΣΙΑ

Τὰ δυό μου χέρια ἅπλωνα στοὺς φωτεινούς σου ὤμους
καὶ κάρφωνα τὰ μάτια μου στὰ μάτια τὰ δικά σου·
μὰ καθὼς ἄνοιγα γιὰ μᾶς τοῦ πάθους νέους δρόμους,
ἔνιωσα νὰ μ’ ἀνιστορῇς βαθιὰ μὲς στὴν καρδιά σου!

Κι εἶπα: «Ἡ σκέψη σου, ξανά, χαϊδεύει τὸ μηλίγγι
μὰ κάτω ἀπ’ τὰ πόδια μου χάνω τὸ ἔδαφός μου.
Ἂς χαμηλώσῃ τὸ βουνὸ ποὺ τὴν καρδιά μου σφίγγει
νὰ ἀντικρύσω μιὰ στιγμὴ τὴν Ἔφη μου, τὸ φῶς μου»
*