στάχτες

Νικολέττα Αλεξάνδρου, Ήχοι και Σιωπές ―εκδ. Βακχικόν, Αθήνα 2020

Αξιόλογο ποιητικό ντεμπούτο από μια δημιουργό που σίγουρα θα δώσει κι άλλα μελλοντικά, καθώς ήδη βρίσκεται πέρα από τη συνήθη στιχοπλοκική σαβούρα, γράφοντας μάλιστα άλλοτε ελληνικά, άλλοτε αγγλικά. Μέτρησα τουλάχιστον μια ντουζίνα ολοκληρωμένα ποιήματα στις δυο συλλογές του βιβλίου («Στα μισά του δρόμου», «Μια ανάσα μακριά»), ωστόσο σχεδόν σε όλα υπάρχουν αξιόλογοι στίχοι.

Προσωπικοί και γενικότεροι καημοί, καλή χρήση του διαλόγου, φιλοσοφικές διερωτήσεις, ποικίλες έμμεσες αναφορές, ωραία πεζοποιήματα ρεαλισμός κλπ: ποιητική αντανάκλαση πλούσιας πορείας.

Για τη δεύτερη έκδοση προτείνω: λιγότερο υλικό + επιμέλεια έκδοσης (π.χ. να μη στριμώχνονται δυο ποιήματα στην ίδια σελίδα) – κειμένου (π.χ. κόψιμο σε αποσιωπητικά – θαυμαστικά).

(Λέξεις 100).

✿