Ειρήνη Θυμιατζή, Σιωπηλή μοναξιά στην άμμο

Είχαμε κλείσει εννιά ώρες στο γραφείο, βυθισμένες στο πέλαγος των διοικητικών εγγράφων. Αγανακτισμένες από την αποπνικτική υγρασία και την αφόρητη ζέστη, λαχταρούσαμε μια βουτιά στο θαλασσινό νερό. Χρειάστηκε να επισκεφτούμε δυο τρία κοντινά, παραλιακά μέρη, με το αυτοκίνητο, για να βρούμε καταφύγιο στον ήρεμο ίσκιο μιας ψάθινης ομπρέλας. Ετοιμαζόμασταν για το σμίξιμο με το δροσερό, υδάτινο στοιχείο, όταν μια ολιγομελής ομάδα νεαρών μαζεύτηκε στην άκρη της αμμουδιάς. Ομοιόμορφα μπλουζάκια με λογότυπο στην πλάτη υποδήλωναν και την αποστολή τους. Διάσωση!

– Τι περιεργάζονται; Πάμε να δούμε! είπα στη φίλη μου.

-Νόμιζα ότι θέλαμε να κολυμπήσουμε αμέσως, είπε εκείνη με δυσφορία. Έστρεψε το βλέμμα στη θάλασσα και βούτηξε χωρίς καθυστέρηση.

Εκεί ακριβώς που έσκαγαν δειλά τα κύματα, μια αθόρυβη ύπαρξη κείτονταν με ηρεμία. Είχες την εντύπωση ότι ήταν ζωντανή, έτοιμη να περπατήσει. Ο νεαρός από την κοντινή καφετέρια είχε καλέσει τα μέλη της ομάδας διάσωσης. Μετρούσαν προσεκτικά τις διαστάσεις της και την απόσταση από τη σημαδούρα στη θάλασσα. Πλησίασα από περιέργεια. Τα μάτια της είχαν οριστικά σφαλίσει. Για την ακρίβεια είχαν ήδη φαγωθεί. Έμεινα να περιεργάζομαι το κέλυφος που ήταν άθικτο, παχύ, σκληρό και αρκετά μεγάλο. Την αναποδογύρισαν. Κιτρινισμένη η κοιλιά της, τουμπανιασμένη. Τι να είχε συμβεί;

Δεν είχα ξαναδεί τόσο μεγάλη χελώνα. Ξαναμέτρησαν τις διαστάσεις της κι έπειτα την απομάκρυναν σιωπηλά. Δεν ήξερα τι κατάληξη θα είχε. Έμεινα να κοιτάζω, όπως τότε…

Τότε…ήταν σούρουπο, όταν απόθεσαν το μικροσκοπικό, κοριτσίστικο σώμα της στην αμμουδιά. Την έλεγνα Ρεψιμία. Το καβούκι του θανάτου τη ρούφηξε πριν προλάβει να αντιδράσει. Παραδόθηκε στο απρόοπτο.

Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Πριν από αυτό το μοιραίο κύμα έφτιαχνε αμέριμνη πυργόσπιτα στην ακροθαλασσιά. Οι διασώστες είχαν κατορθώσει τότε να εντοπίσουν το άψυχο σώμα της στο ανοικτό πέλαγος. Το μέτρησαν με τον ίδιο τρόπο, όπως τη χελώνα. Έπειτα το αναποδογύρισαν. Έβγαλαν φωτογραφίες για μαρτυρία. Το μετέφεραν προσεκτικά στο νοσοκομείο, κατά τα ειωθότα.

Γύρισα το βλέμμα και αποφάσισα να βουτήξω στα γαλανά νερά. Κοίταξα τη φίλη μου που κολυμπούσε ανυποψίαστη για τις δικές μου σκέψεις και φώναξα.

Περίμενέ με, έρχομαι!

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✿