στάχτες

Ζοάο Λούις Μπαρρέτο Γκιμαράες, Μεσόγειος ―Μετάφραση Μαρία Παπαδήμα, εκδόσεις Νήσος

Η λάσπη της Ιστορίας

Σε ποιον
άραγε να ανήκε αυτό το ποδήλατο βυθισμένο
στον πυθμένα ενός καναλιού της Ντέλφτ που
τώρα κοιτάζουμε (εγώ
εσύ και
αυτός ο σκύλος) προσεκτικοί στη λάσπη της Ιστορίας;
Με λάσπη ο χρόνος κανονίζει
τη λάσπη της προηγούμενης ιστορίας (αυτό
αποδεικνύει το έγκλημα της Μπαλταζάρ Ζεράρ
που σκότωσε τον Γουλιέλμο της Οράγγης κατ’ εντολήν
του βασιλιά της Ισπανίας). Στρώματα
λάσπης
διαδοχικά έτσι βυθίζεται στη λησμονιά
η ανθρώπινη αθλιότητα η
λάσπη που θα είμαστε μια μέρα (εσύ
εγώ και ο σκύλος ―
όχι ο σκύλος του Γουλιέλμου της Οράγγης
αυτός πέθανε από θλίψη όταν
έχασε τον κύριό του).

*

Η πιθανότητα της αγάπης

Το
κρύο πρωινό φέρνει κοντά τους εραστές
στην ακροθαλασσιά στην βορεινή άκρη του νησιού όπου
φυσάει ένας κρύος αέρας και ένας κρύος καταρράκτης
ορμάει
σαν βέλος απ’
τον βράχο που στο νησί του έδωσαν το όνομα
πέπλο της νύφης. Από την από εδώ πλευρά του Πόρτο
Μονίς (είσαι μακριά φίλε αγαύης) κάθε γλώσσα άφησε ζωντανή
την πιθανότητα της αγάπης
Hubert aime Christine
a Olga le gusta Mauri
Μόνο του μοναχικού Simon και της ονειροπόλα Susan
τα ονόματα γραμμένα σε φιλά διαφορετικά (αν και
του ίδιου κάκτου) αποκαλεί η κακή
ή καλή τύχη
τύχη δεν συνέπεσαν την ίδια μέρα.
Βρέθηκαν όλοι τους εδώ. Όλοι τους συμφώνησαν
ως προς την πιθανότητα της αγάπης ―
ακόμα κι αν
το νερό που πέφτει σήμερα δεν είναι το αυριανό
(ούτε και του άλλου χρόνου) όταν
αυτά τα ονόματα θα πέσουν κι άλλα
καινούργια στη θέση τους θα εμφανιστούν
χωρίς λύπη. Είθε το πάθος που εδώ γράφτηκε
να γίνει μέχρι τότε αγάπη.

❀