Καίτη Παυλή, Οι Φωνές τους

Άκουσε κανείς τις φωνές τους
Τα τελευταία τραγούδια τις ανάσες τους;
Ποιος τις φωνές τους άκουσε
φωνές των σκοτωμένων, των πνιγμένων
των καιόμενων;
Σιωπή μετά μονάχα-
Πώς γίνεται να μην είδε, να μην άκουσε
Κανείς να μην ξαγρύπνησε μαζί τους ;

Πάνω απ’ στις ράγες
Το θλιβερό τραγούδι απλώθηκε
Και μάρανε τα δέντρα καθώς ψηλά πετούσε
Όλη τη νύχτα το τρένο περνούσε
Φορτωμένο νεκρούς
Κανείς δεν είδε, δεν κατάλαβε τίποτα;

Το πλοίο δεν έφτασε
Ποτέ στον προορισμό του
Όλη τη νύχτα χέρια υψώνονταν
Μικρά κατάρτια στον ουρανό
Να κρατηθούν από κάπου
Από το ίδιο το πανύψηλο κύμα
Από ένα ξύλο, από ένα όνομα
Από μια μνήμη νηνεμίας

Και οι άλλοι καιόμενοι αντάμα
Με τα πουλιά και τα δέντρα
Με τα μικρά τους σχέδια
Γι’ αυτό το δείπνο το βράδυ
Στην ακρογιαλιά κάτω από τ’ άστρα
Πώς με τη στάχτη σκόρπισαν
Οι τελευταίες κραυγές τους
Μέσα στη νύχτα;

Πώς γίνεται κι εγώ
Την ώρα αυτή σε ύπνο βυθισμένη
Χωρίς όνειρα
Και τη δική σου την κραυγή
Που έσκισε τον ουρανό στα δυο
Σαν κεραυνός που έσκαψε τη γη
Δεν είδα και δεν άκουσα;

φωτο: Στράτος Φουντούλης