στάχτες

χάθηκε ο τρελός λαγός
χωρίς ένα ίχνος ν’ αφήσει
στο μαξιλάρι του ποιητή

χάθηκε ο τρελός λαγός
χάθηκε·
μόνος στο μαξιλάρι του
ο ποιητής -μόνος με το μαξιλάρι του

κι ο τρελός λαγός χαμένος
αστροναύτης κολυμπά στο σύμπαν
ο τρελός λαγός κολυμπά
γύρω από μια μαύρη τρύπα…

Ι.

Περίμενα το επιπλέον σίδερο.
Περίμενα τα πολύχρωμα ηλεκτροφόρα καλώδια.
Περίμενα να σημάνει μεγάλη γιορτή.
Επίσημα να τραγουδήσει το εναρκτήριο σάλπισμα.
Να μη φοβούνται άλλο οι νεκροί.
Να μην ιδρώνουν.
Να μη φοβούνται άλλο τα λησμονημένα κορμιά.
Να μη ματώνουν.
Να μείνει το χώμα άνυδρο επιτέλους.
Να μείνει το χώμα έτοιμο για τη κακή σπορά.
Να μείνει το χώμα μαζί με τους τάφους μας.
Να μη φοβούνται άλλο τα παιδιά.
Να μη φοβούνται.

Να μην ουρλιάζουν άλλο.
Να μην ουρλιάζουν.
Να ξημερώσει.
Κι έπειτα να νυχτώσει ξανά.
Να κοιμηθούνε μαζί με τα στοιχειά.

ΙΙ.

Ο προβοκάτορας ύπνος άργησε απόψε.
Δεν έχει φεγγάρι.
Λάστιχο μαύρο ο ουρανός.
Άργησε απόψε ο κακός νονός.
Άργησε απόψε.
Λαθραία ζωντάνεψαν τα όνειρα
κι οι εφιάλτες τρώνε το ξεχασμένο τοστ.

*

©Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❦