Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Η «ειδίκευση» του Καλλιτέχνη…

«Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ανειδίκευτος. Η ειδίκευση αποτελεί- ή θα πρεπε να αποτελεί- γι αυτόν υποτιμητική λέξη. Η ειδίκευση είναι για τους ηλεκτρολόγους, τους γιατρούς, τους ποινικούς. Αντιθέτως ένας καλλιτέχνης δεν ειδικεύεται, είναι ανειδίκευτος και- για την κοινωνία- ανεπίδεκτος. Ο Καλλιτέχνης είναι φλόγα, πηλός, έκλειψη.

Ο καλλιτέχνης έχει την Πολιτεία απέναντι του. Διαχρονικά. Οι καλλιτέχνες που στον καιρό τους την είχαν δίπλα τους δεν ήταν καλλιτέχνες αλλά αυλικοί (κοινώς γλείφτες). Η σχέση του αληθινού καλλιτέχνη με την Πολιτεία είναι σχέση μίσους, τουλάχιστον από την πλευρά του.

Ένας καλλιτέχνης που δεν σέβεται τον εαυτό του ζητάει από την Πολιτεία ελεημοσύνη, επομένως παύει να είναι καλλιτέχνης. Ο Καλλιτέχνης δεν έχει καμία υποχρέωση να αναζητεί την αναγνώριση από την Πολιτεία ούτε φυσικά την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ο Καλλιτέχνης δεν έχει καν την υποχρέωση να ζητά την αναγνώριση από το κοινό του, αυτή του την εμπνέει.»

Αυτά σκεφτόταν βλέποντας όλο αυτό το πλήθος των καλλιτεχνών να διαμαρτύρεται στους δρόμους. Ύστερα, έκλεισε την τηλεόραση, άνοιξε το αρχείο του και ξεκίνησε να γράφει…