Νίκος Φωκάς, Αίσ-χός, Αίσ-χός

Αρχείο 26/05/2011

Από το «Έλεύθερο Θέμα», πεζοποιήματα. Εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της Εστίας.

Απ’ το ανοιχτό παράθυρο φτάνει ως εδώ η βοή μιας Αθήνας δίχως όρια, σαν πελώρια ομοφωνία. Έτσι λοιπόν οι διάφοροι ήχοι: δημόσια ψέματα, χάχανα Νεοελλήνων όμοια με χρεμετισμούς αλόγων, λόγοι λαϊκές μουσικές, σαματάς γηπέδων, δελτία ειδήσεων, δελτία χρηματιστηρίου, αναγνώσεις ποιημάτων, συνέδρια, κατά παραγγελία χειροκροτήματα, οργανωμένος ενθουσιασμός, καθημερινά φληναφήματα, νιαουρίσματα κινητών με μοτίβα Μπετόβεν, φωνακλάδικοι στην συνέχεια τηλεφωνικοί μονόλογοι, υλιστικά κραυγαλέα συνθήματα σε πορείες, αγγλικούρες, βρισίδια των δρόμων κ. α. αποκτούν συγχωνευμένοι, ένα επίφοβο, συνεχώς πιο δυσπολέμητο, μέγεθος και μία αδιατάραχτη ολοχρονίς πια διάρκεια ώστε να καταπνίγεται κάθε εορτολόγιο (αρχαίο, χριστιανικό ή άλλο) με τις επιμέρους εορτές του σύμφωνα με τις εποχές του ενιαυτού.

Ταυτόχρονα, μια τέτοια ομοφωνία απαγορεύει στις εξατομικευμένες, ανθρώπινες φωνές πόνου ν’ ακουστούν όσο οξείες και νά΄ναι ή όσο και να στήνει κανένας αυτί.

Κι όμως είναι ώρες που έρχεται από κάποιο απροσδιόριστο βάθος ή απόσταση ένας αντίθετος αχός, εξαίρεση στην καθολική σύμπνοια, κάτι σαν απόπειρα αντίπραξης που εξουσιάζει για δευτερόλεπτα τη σύμμειχτη χλαλοή, κυρίαρχος στιγμιαία πάνω στον βαρύ ρόγχο του πλήθους, που βέβαιο για την ισχύ του δεν ελέγχει τις ηχητικές του αποβολές, όμοια με κοιμισμένο γίγαντα. Ω σίγουρα το ξίφος του Θησέα θα τον πετύχαινε στον ύπνο!

Άραγε τι νά’ναι αυτός ο ήχος; φωνή μοναχική μα βροντερή κάποιου νεότερου ημίθεου που επιστρέφει ή μια ενιαία κραυγή θυμού, τέλεια συντονισμένη, κάποιας συνάθροισης ατόμων; Όπως και να ‘χει, είτε μομφή κατάμονου ήρωα είτε θυμός ανθρώπινου συνόλου, μια λέξη επαναληπτική κυριαρχεί παροδικά, στην ακοή, λέξη ελληνική κι ευκρινής (έστω και παρατονισμένη) μέσα κι ενάντια στη βαριά κι ομόφωνη βοή της γενικής συναίνεσης: άγρια, απελπισμένη, ρυθμική.

2001.