στάχτες

ο πλάτανος
είχε φωνή
δεν ήξερα τη γλώσσα του
ούτε εκείνος τη δική μου
μόνο ο ίσκιος έπαιζε
μαζί μας
να βρω τη θέση
που αγαπάς
για να μιλήσω
να σκύψεις κι άλλο
πάνω μου
να δροσιστώ
να γαληνέψω

το θαύμα
έγινε
πέτυχαν οι συρραφές
χώρεσε το κεφάλι
στο κρανίο
τέσσερα χέρια
κρέμονται
κάτω απ΄το κρεβάτι
ελεύθερα

εγώ
ο οβολός
με τα μάτια κλειστά
έχω καινούργιους δρόμους
ένα σοκάκι
τη μουσική του ονείρου
το νερό
το ποίημα
τη διγλωσσία

υπάρχω
σε κάθε σταγόνα
νερού
που θυσιάζεται
για μένα

δεν θυμάμαι
τα χέρια σου
καθόλου
κάτι σαξόφωνα βραχνά
περίεργα σονάτα
τρυπούσαν
το κορμί
όλες οι κραυγές
είχαν σχέση
με το φεγγάρι
όλες
άχνιζαν δίπλα μου