Ελένη Νανοπούλου, ‘σχεδόν στην γέννηση δραπέτευσα και κρύφτηκα’

Αρχείο 15/11/2014

Ούτε εγώ

Πήγαινε με στις αποστάσεις
που περιμένω
από τρένο
ακόμη

παιδί ισορροπούσα στις ράγες
με τα σκαρπίνια του παππού καλογυαλισμένα
και τα δερμάτινα κορδόνια βλεφαρίδες από σκληρό λίπος
χαϊμαλιά στους αστραγάλους

σχεδόν στην γέννηση δραπέτευσα και κρύφτηκα

πιο πάνω
πιο πάνω του τόνου
μέχρι τον τόπο μου
τον αυλό του τόπου μου

Σί, Ντό, Φα, Λα
έτσι σφυρίζουν στις μάχες

ο χάρτης έχει ελάχιστα χιλιόμετρα εδώ
εδώ δεν με ξέρει κανείς

ούτε εγώ
η σκουριά και η νύχτα

νύχτες απέραντης δροσιάς
συλλαβές πορτοκαλιές

κάποτε μετρούσαμε δίδυμα χέρια
φλούδες που έπεφταν στη γη

λεμονιές κλίμακες
κάθε ημέρα σκαρφάλωνα στις κορφές

να ‘μουν αγόρι έλεγε η μάνα
ξεγελάστηκε

θεωρείται ότι εδώ τα αγόρια
έχουν αποικίσει στις παραλίες

απ’ άκρη φαίνεται
θησαυρίζουν τα φώτα

θυμάμαι τις πυγολαμπίδες να χοροπηδούν
χάθηκαν τώρα
έγιναν σχεδόν αρχαίες