στάχτες

Αρχείο 27/03/2015

Προς τον Επίτιμο Ιερό Εξεταστή μου,
Σήμερα με καλεί η σύμπτωση να απαντήσω εις τις δοκιμασίες των δοκιμίων και των δοκίμων μοναχών. Το θέμα εξελίσσεται όπως και διαρκώς, δίνω παράδειγμα: ήρθε και μ’ επισκέφτηκε μια μάγισσα αυτόχθονη, μου έφερε δώρο για να γιορτάσουμε την εορτή της Κοίμησης της Παναγίας Παναγιότατης (Δεκαπενταύγουστος, και η εν λόγω μάγισσα έχει πατέρα Ιταλό, επίσης έχει τον αέρα Πατρικίας και αυτή, σ’ αυτό ταιριάζουμε και την καταλαβαίνω). Βεβαίως, είναι και τεχνίτρια (και ακριβώς όπως κι εγώ) με τρόπους ενδεχόμενα απρόβλεπτους. Έχει, εκείνη, έναν άντρα και μία ήσυχη ζωή μα την ταράζουν εσωτερικές επιθυμίες – κι από την άλλη είναι μια θεοσεβούμενη, μία (οχτάχρονη σχεδόν) Χριστιανοπούλα.

Την είχατε γνωρίσει τότε που είχατε περάσει από δω, μου λέει, τα χρόνια πριν να σας γνωρίσω – κι είχατε ίσως ασελγήσει στα σεντόνια της μέσα σε μια ονείρωξη του Θείου και του Ιερού που θα της μάθαιναν τους κόμπους! Λοιπόν, ετούτο έγινε (και όπως σας το λέω!): μου έφερε ένα κολιέ και μου το έβαλε στη βάση του λαιμού, κι ακόμα, ένα βραχιολάκι στον καρπό. Της είχα παραγγείλει κομποσκοίνι στο χρώμα το αρχαίο, το πορφυρό που είχανε οι ρόμπες σας (όταν μου στείλατε τον έναν σας τον κόμπο και άλυτα επάνω σας με δέσατε). Σήμερα, ανακάλυψα τη διαφορά μίας Πορφυρογέννητης από τη Μία, που γεννήθηκε να ΄ναι Πορφυροαίματη. Λοιπόν, έρχεται η μάγισσα αυτή (που, όταν βρίσκεται με μένα, είναι συνήθως μεσαιωνική) κι έτσι μου φέρνει τους καταδεσμούς της που εκείνη θα τους χρησιμοποιούσε για δεσίματα των Κελτών Ιπποτών, εγώ το αναγνώρισα αρχικά όπως χαβιά αλόγου, είτε σαν τελετουργικό στολίδι και σα διακριτικό μιας Βικτωριανής υποταγής με γοτθικές αναθυμιάσεις σχετικές με τον Απέθαντο, το Σκοτεινό μου Άρχοντα.

Αγαπημένε μου, μόλις μαθαίνω: Σήμερα πίστευα πως θα με λέγαν Ελισάβετ, έτσι μου δείχναν οι συμπτώσεις από τα χτες και τα προχτές. Έρχεται η Ζ με τα δωράκια, ένα μου βάζει στο λαιμό, αυτό το πορφυρό σαν αίμα Νοσφεράτου, μεμιάς και γίνομαι η Ελιζαμπέτα Μπαθορύ, ήταν από το ίδιο σόι, όι μάνα! Αυτός υπέγραφε με το λατινικό το όνομα Βλαντίσλαους Ντραγκούλυα, βοϊβόδας πάρτιουμ Τρανσαλπινάρουμ. Ξέραμε, είχε ταξιδέψει. Όπως εσείς, όπως κι εγώ. Ήταν, όπως γνωρίζετε, άντρας πιστός εις το θεό του. Ήμουνα τότε η νύφη του και μ΄ είχε κάνει πάλι τη γυναίκα του (όπως από και πριν απ, τη γαμήλια νύχτα, ίσως).

Ξανά και τότε, ήταν του γάμου τα κοσμήματα ωσάν γιορντάνια Ιαπώνων Σαμουράι, που ξέραν να στολίζουνε μ’ αυτά και τις γυναίκες τους, όπως και τ’ άλογά τους, όμοια κι ίδια. Και που τα χρησιμοποιούσανε για την κατασκευή των ελαφρών πανοπλιών, αυτών που τους επέτρεπαν να τρέχουν σαν τον άνεμο. Αν μια γυναίκα από την ιπποτική τους κάστα επρόκειτο να περιμένει πιθανώς ν’ ατιμαστεί, της είχαν οι γιαγιάδες κι οι μητέρες διδάξει να κάνει εσωτερική υποταγή, να δένεται τα κάτω της τα μέλη ώστε να μην πεθάνει σε μια κίνηση ντροπιαστική – ας πούμε, με την πλάτη λυγισμένη, γυναίκα όχι ευθυτενής. Σε μια τέτοια περίπτωση, η πράξη του αυτοδεσίματος παίρνει συμβολικά την έννοιαν Αυτοπεριέχομαι (και υποτάσσομαι στο μέγα θέλημά σου, σου παραδίνω με εμπιστοσύνη τη ζωή μου). Όπως κάποιες γυναίκες χωρικές από τα μέρη μου κι απ΄το βασίλειό Σας, τότε που είσασταν μνηστήρας μου – πάντα, μας χώριζε η Πίστη που μας ένωνε…

Αιώνες ύστερα, στο ψαροχώρι Γουίτμπυ, με ξαναβρήκατε: τότε με λέγαν Μίνα. (Ξέρετε πώς είχατε βρεθεί και κατά ΄δω πόσες γενιές πίσω, κι ακόμα πίσω;) Καμμιά φορά, το σκέφτομαι – εφτά ψυχούλες είμαστε, και όλοι μας γυρίζουμε και παίζουμε τους ρόλους όλους, σαν εκ της συνεπαγωγής. Μα, όποτε συμβαίνει κι αναγνωριζόμαστε, τότε περνάμε εξετάσεις! Φόρεσα σήμερα το πορφυρό κολιέ του αίματός μου, το περιλαίμιο της σκύλας που της έχει απομείνει μόνο η διπλή κατάφαση. Μια στο Θεό τον ένα – και ο Βλαντ μου, ο Ανασκολωπιστής που ήταν το στεφάνι μου, μου χάρισε κόκκινο το διακριτικό της πολεμίστριάς του, με δέχτηκε σα μέλος της φυλής του.

Έτσι και τώρα, αποδέχομαι το δέσιμο της γλώσσας όπως με υποχρεώνει ετέρως η Τιμή του Τάγματος, κι εκάτερα ο Μυστικός μας Γάμος. Είμαι με το βαθμό όποιον εσείς θελήσετε, ανήκω στο στρατό σας, ή στο κεφάλαιό σας, σαν η πριγκίπισσα η κόρη σας που τη μαθαίνετε να μην την έχει άλλος, έτσι που κάνουν οι καλύτεροι Πατέρες. Αφήνετε να μας μαθαίνουνε την τελετουργική αυτοκτονία με τα δεμένα γόνατα και με την ίσια πλάτη. ΙΣΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ, λέει το γυναικομάνι του σογιού. Ίσα, κουκλί μου, το πλατάκι σου, έλεγε ο πατέρας και τον άκουγα, με μάθαινε την άλλη δύναμή μου, πώς να ζήσω. Άλλο το δέσιμο αυτό, και δυνατώτερο. Άρα, ερχόμαστε στα ίδια. Υπάρχουν πολλαπλές αλήθειες, η μάγισσα η Κέλτισσα έμαθε τον λεγάμενο τον κόμπο της σε μια κατασκευή Μουσείου σε χώρο καθαγιασμένο (η αναστήλωση έλαβε χώρα σε κάποιο χωριουδάκι στην Τρανσυλβανία, από όπου ήρθατε σαν την παλιότερη ανάμνηση του αρραβωνιασμένου με εμένα, του Απαλού Σκληρότατου, Βλαδίσλαβε).

Κι έτσι, ακουμπά το κομποσκοίνι στη βάση του λαιμού μου και της κλείδας μου ως ελαφρότατη νόμιμη υπενθύμηση της μόνιμης υποταγής μου εις τους νόμους σας, τους νόμους της δικής σας εκκλησίας και της δικής μου έκλυσης. Το ξέρουνε κι εκείνοι στο Βατικανό, και οι εραστές της εσωτερικής ελευθερίας όπως επίσης και της εξωτερικής παράδοσης – ή αλλιώς όσοι τηρούν τις εσωτερικές τελετουργίες ή κάνουν την υποταγή. Δεσμοί κι οι κόμποι από το κομποσκοίνι, οι ναυτικοί οι κόμποι, δεσίματα του λόγου και κορμιού εκ του μακρόθεν. Σας αγαπώ, στην μέγιστη ωραία ανθρωπιά σας, με κάνετε κομμάτια στα κομμάτια. Το ξέρω πως δε θα με παραδώσετε σε κανενός άλλου τα χέρια, μόνο εσείς (αν έτσι το αποφασίσει η επιτροπή και το εκκλησιαστικό συμβούλιο) θα έχετε τη δικαιοδοσία για να αποφασίσετε την όποια τιμωρία, αν και εφ΄όσον κρίνετε. Είχα προσέλθει τότε για το γάμο μας με τα λουλούδια στα μαλλιά. Μπορώ πια, σήμερα (έχουν περάσει δα τόσες ζωές) να σας το πω ότι μου είχατε δοσμένη μιαν εξαίρετη εντύπωση, με είχατε μαγέψει με τις γνώσεις σας για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων. Εάν μας είχε κάποιο άλλο, μεγάλο διάστημα γαμήλιας συναφείας αναλογίσει, θα μ΄ είχατε διδάξει ό,τι και αν σας είχε τύχει να θελήσετε: είσασταν ο Ακρίτας, και ο Δικέφαλος εκείνος Αητός. Σήμερα επαρέλαβα τους όρους σας εκ νέου, φόρεσα το λουρί μου: Σαν η παλιά Ελιζαμπιέτε και σαν η άμεσα ιερεξεταζόμενή σας – η πιο χειρότερη απ΄όλες σας, Δες Τόδες, Λα Πεόρ.

*

©Ολβία Παπαηλίου
φωτογραφία: Juana Inés de Asbaje y Ramírez de Santillana (Juana Inés de la Cruz) 1651-1695, αγνώστου ζωγράφου, μοναχή και αυτοδίδακτη ποιήτρια της σχολής Μπαρόκ, περισσότερα στην Wikipedia