Κατερίνα Λιαράκου, “Τα σώματα που ανθίζουν κοντά” -ποίηση

Αρχείο 22/08/2015

KENO

Ο κόσμος τους ένα αέτωμα
Εκείνοι είχαν τον τρόμο του
Κενού
Νύχτα σκαρφάλωναν με τα
Αγάλματα στους θριγκούς
Και ξέμειναν στο πλαίσιο
Ηλεκτρικοί–
Μηχανικά ταλαντευόμενοι–
Με σύρματα
απολιθώνονται

Δ Α Σ Ο Σ

Αναρωτιόταν
Για αυτή την καινούρια
Γυμνότητα
Ποια σύσταση είχε
Ποια θεμελιώδη αρχή
Με ποιο στοιχείο να την
Ταυτίσει
Η γη πήρε το χρώμα του
Σάπιου μήλου
Κι είχε ακόμα στο στόμα του
Τον άλλο άνθρωπο
Τον κρατούσε σφιχτά μέσα
Στα δόντια του.
Σε ώσμωση.

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το δύο στον εαυτό του,
Μια φορά— μαζί πολύ
αλλά για λίγο
Να πιάσεις το δευτερόλεπτο
Τα σώματα που ανθίζουν κοντά
Το μαλακό ψωμί
Το γάλα από τον μαστό
Το κόκκινο
Όλα για λίγο.

SUGAR

Το κορίτσι κάθεται αδιάφορο
Το αιδοίο της οφθαλμός φυτού
Τρώει μέλι
Τα νεύρα τεντώνονται–
νήματα εγχόρδου–
Κάποιος τη φώναξε Μυρτάνη
Παντού αισθήσεις
κι αιμοσφαίρια
………………………………..

Ξανάβαλε το SUGAR να παίζει
Είχε πια ξημερώσει.

..SUCH A BEAUTIFUL DREAM

Δεν ένιωθε τίποτα
Δεν άκουγε άλλο από
Την καρδιά —- χρονόμετρο
Κι αντιστροφή—-
Τον κρότο του όπλου
Το μυαλό που έσκαγε
Κάστανο στη φωτιά
Άναψε τη λάμπα
Ένα θυμωμένο κίτρινο
Τον χτύπησε στα μάτια
Η ζωή.

MAUVE

Σφαγεία της αγάπης όλα άσπρα και καθαρά
Παιδικές χαρές τις Κυριακές τα μπαλκόνια
Σκίζουν ήρεμα τα αδιέξοδα της πόλης με mauve
Κορδέλες

Της δάγκωσε το πρόσωπο με τον ίουλο του ροδάκινου
Δεν θα τελειώσω ποτέ μαζί σου —- από μέσα σου,
Είπε..

Ένα ζευγάρι πετά λέξεις ασήκωτες
Το δωμάτιο αγριεύει γίνεται δάσος

Αγάπη, το νεκρόδειπνο του πόθου.