Louise Glück, δύο ποιήματα -μετάφραση Χρήστος Δ. Τσιάμης

✤

Σκυθρωπή ομοιότητα

Γεννήθηκα το μήνα του ταύρου
το μήνα της βαρύτητας,
του κεφαλιού κατεβασμένου για την καταστροφή,
της σκόπιμης τύφλωσης. Ξέρω λοιπόν πως,
πέρα από τη μπαλωματιά το σκιερό χορτάρι, ο πεισματάρης
που δεν σηκώνει τα μάτια να κοιτάξει, ακόμα
διαισθάνεται τον κόσμο που έχει αρνηθεί. Πρόκειται
για ένα στάδιο, ένα πηγάδι σκόνη. Κι εσύ που τον κοιτάζεις
με μάτια χαμηλωμένα στην όψη του θανάτου, τι ξέρεις
από αφοσίωση; Αν ο ταύρος ζει
μια συγκροτημένη πράξη εκδίκησης, να σ’ ευχαριστεί
που στον ουρανό, όπως κι εσύ, κινείται πάντα,
όχι με τη θέλησή του αλλά, μέσα στο μαύρο χορτάρι,
σαν πετραδάκι που κόλλησε στη ρόδα
—–σαν φορτίο που αστράφτει

Το τέλος του κόσμου

Δύσκολο να το περιγράψεις, έτσι όπως έρχεται
στον καθένα σε χρόνο διαφορετικό.
Μοναδικό, αποτρόπαιο – και στον ουρανό μια υπερφυσική
λαμπρότητα αντικαθιστά τον ήλιο της ανθρωπιάς.
Έτσι οι ευλογημένοι γονατίζουν, οι τυχεροί που δεν
—–περιμένουν τίποτα,
ενώ εκείνοι που αγάπησαν τον κόσμο
με το μαρτύριο επιστρέφονται
σ’ αυτό που προηγείται του δεσμού, δηλαδή
το μίσος για τον πόνο. Τώρα οι πικραμένοι ασπάζονται
τη μοναξιά: παρατηρούν το χειμωνιάτικο ήλιο
να χαμηλώνει πάνω απ’ την έρημη γη χλευαστικά
χωρίς να ζωογονεί τίποτα – σ’ αυτό το φως
ο θεός πλησιάζει τον ετοιμοθάνατο.
Όχι ο αληθινός θεός, φυσικά. Δεν υπάρχει θεός
που θα σώσει έναν άνθρωπο.