Χάρης Ιωσήφ, “Με υπερχειλίσεις πρωινής πάχνης…”

Αρχείο 03/03/2016

Απομακρύνομαι από τογνώριμο σοκάκι
Τον γηραιότερό μου εαυτό ακολουθώντας
Οι ομιλίες και τα βήματα κατακερματίζουν
Τον απομακρυνόμενο μουσικό ρυθμό
Κοιτάζω μια κόκκινη κουβέρτα να χύνεται
Από το χαίνον στόμα του παραθύρου σου
Γλώσσα μέσα από το σμάλτο του μαξιλαριού
Που όλη τη νύχτα μάσαγε τα σώματά μας
Ξεκουφαίνοντας τα αυτιά των τοίχων σου
Με αναπνοές που ξεφλούδισαν τους σοβάδες
Αποκαλύπτοντας τα μυστικά των σκεπασμάτων

Χανιά, 4-5.2.2016

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Δες πως το θαλασσί υποτάσσει
Το ροζ που όλη νύχτα αναδυόταν
Από του ορίζοντα το σκότος
Πως επικρατεί η βεβαιότητα της μέρας
Πάνω στην αθωότητα της αυγής

Το κήτος που για λιγο είχε αναδυθεί
Τη μορφή πήρε τωρα ενός νησιού
Ο πίδακας της εκπνοής του έγινε
Λίμνη να μας ξεδιψάει τα μεσημέρια
Των πυρωμένων του Αυγούστων

Χανιά, 4.2.2016

Θα μπορούσαμε να διδαχθούμε από τα δέντρα
Αναπτυσσόμενοι να απομακρυνόμαστε από τη γη
Ριζώνοντας συνεχώς διακλαδιζόμενοι μέσα της
Απλώνοντας κλαδιά και ρίζες όσο μας επιτραπεί
Από τη γονιμότητα του εδάφους και των συννέφων
Τις καιρικές διαθέσεις, αλλά και από του ήλιου
Τη γενεσιουργό θωπεία θερμαίνουσα τα κύτταρα
Των νεαρών φύλλων ενώ γνέθουν αχτίδες φωτός
Με υπερχειλίσεις πρωινής πάχνης συνθέτοντας
Δάκρυα της ώχρας όταν χαράζονται οι κορμοί μας
Να κλαίμε με τη συμπύκνωση αλάτων της γης.

Οξφόρδη, 11.2.2016