Αμαλία Ρούβαλη, ομίχλη στον περίγυρο

Αρχείο 20/04/2017

κίτρινα μάτια
σαν γάτας θωριά
σφυρίξαν ανάστροφα
κιτρινίσαν
την πόλη
τα φώτα σβηστά.

Το σβησμένο κίτρινο
δεν είναι χρώμα
ομίχλη στον περίγυρο
ούτε η γάτα
να μη βλέπει πια-

μια φέτα τίποτα και σήμερα
τεμαχίζεις,
χαρτάκια σχιστά τόσα δα
τα ενώνεις,
τίποτα
απραξία
άλλοι λένε νιρβάνα.

Βολτάροντας σε στέππες
του πέρα νου
πάντα η έλξη
εκείνης της ερήμου
ενός παρ’ ολίγον πνιγμού.
αταβίζοντας
αβύσσους
αυτού του μόνου
γκρεμού.-

σπασμένες μελωδίες
ορυμαγδός κρυστάλλων
θρύψαλα
νευρώνες σκίζουν
γραμμή ζιγκ-ζαγκ
αίμα χωρίς χρώμα
ο τοίχος γνωρίζει
τα πώς και τα γιατί
ρηγματωμένες τοιχοποιίες
βγάζουν τόνους γκριζαρισμένους
από ανάμεσα περνάς
το αίμα χτυπάει
σε φάλτσο fa.
ύμνοι-

ένας ήλιος
εκεί που ήλιος δεν υπάρχει
ένα πλέγμα
όπου το συνονθύλευμά μας
μπλέκει
χωρίς μαλλιά
χωρίς μιλιά
Τ’ ανείπωτα
φθάνουν
και ουρλιάζουν.
Σιωπή μετά
μέσα στο πλέγμα εμείς.
Αξεδιάλυτα-

ΦΩΤΑ

Υπάρχει ένα φως
που τυλίγει το σκοτάδι.
Πύρινες γλώσσες.
Το πρόσωπό σου στοχαστικό κι αφημένο
στηρίζει την πόρτα.
Φέρνεις μια σπίθα
ανολοκλήρωτης αμφισβήτησης.
Λαμπαδιάσαμε-