«Παιδεία θεατρική εστίν» της Μαρίας Πανούτσου, μέρος 7ο

Αρχείο 17/05/2017

Λίγα λόγια για το ‘τι είναι το θέατρο για μένα’

1. Ας ξεκινήσουμε μια πιο προσωπική σχέση

Φ.Τ
Ανάμεσα στις θεατρικές σας παραγωγές, συναντά κανείς παραστάσεις που βασίζονται σε δραματοποιημένα κείμενα από την παγκόσμια λογοτεχνία( Κάφκα, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Δ.Μ. Μιχαλακέα ).Υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα στοιχεία και ποια είναι αυτά, που όταν τα εντοπίζετε σε κείμενα μη θεατρικά, σας εμπνέουν για να χρησιμοποιήσετε σε κάποια παράσταση σας, αυτούσια αποσπάσματα;

Μ.Π
Θα έλεγα ότι είναι δύο ειδών τα στοιχεία που με κάνουν να παίρνω κάποια λογοτεχνικά κείμενα( πεζογραφία, ποίηση, μαρτυρία) και να δουλεύω με αυτά. Αρχικά είναι τα άτομα, δηλαδή οι συγγραφείς. Μέσα στη πορεία της ζωής και της μελέτης, συναντάς κάποιους ανθρώπους – εννοώ το έργο τους- που βρίσκεις ότι έχεις συγγενικές σχέσεις. Έτσι γίνονται οι επιλογές αρχικά. Για παράδειγμα εμένα με ενδιέφερε από την εφηβεία μου ο Ντοστογιέφσκι. Φυσικό ήταν κάποια στιγμή να μπει μέσα στη διαδικασία της δουλειάς, το ίδιο και ο Κάφκα.

Ένα δεύτερο στοιχείο, είναι αυτό του Documentary Theatre ( Θέατρο Ντοκουμέντο) της Μαρτυρίας, δηλαδή η επιλογή αληθινών ιστοριών. Εκεί πια μπαίνει η ζωή μέσα στο θέατρο, πρόκειται για ένα γεγονός, μία μαρτυρία. Επομένως δεν ξεκίνησα ποτέ με την σκέψη ότι θα πάρω ‘πεζογραφία’ για να κάνω θέατρο, αυτό μόνο του ήρθε, με ένα πολύ φυσικό τρόπο. Μέσα στην πορεία πια, μετά το βλέπεις ότι δηλαδή, καταπιάνεσαι με κείμενα όχι θεατρικά αλλά που τα διαμορφώνεις για το θέατρο. Ουσιαστικά είναι μια νέα γραφή, σκηνική γραφή.
Συνέντευξη της Μαρίας Πανούτσου στην Φαίη Tσίτου. (Απόσπασμα)

2. Η χαρά και η ιδιαιτερότητα του ‘επαγγέλματος”

«Ο ηθοποιός είναι όχι η χαρά του, αλλά η λύπη του, που την μετατρέπει σε χαρά και λατρεία ζωής. Ο ηθοποιός είναι οι καταβολές του και η ικανότητα να τις πεθαίνει προκειμένου να μείνει γυμνός για να υπηρετήσει έναν άλλο κόσμο. Κάθε τι που αιχμαλωτίζει τον ναρκισσισμό του, τον υπολογισμό του, τον μικρόκοσμο του και αφήνει χώρο για μια ανάσα ελεύθερη, χωρίς υποβιβασμούς , αυτός είναι ο ηθοποιός, αυτός που κρίνει πρώτα τον εαυτό του και γελά και κλαίει πριν κρίνει τους άλλους. Η γλώσσα του είναι το σπαθί του και το σώμα του η θυσία του, η δε τέχνη του, η δικαιολογία για να κάνει τα δύο προαναφερθέντα. Τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο».