Ασημίνα Λαμπράκου, ηλιόνερο

Αρχείο 16/10/2017

Πτηνά του πρωινούσηκώνουν αργά τη φλούδα της γης τραβώντας σα να καθαρίζουν πορτοκάλι
κι έπειτα, ναι, έπειτα αφήνουν να γλιστρήσουν στη σηκωμένη ως τον θόλο του ουρανού φλούδα, οκτώ σολ και τρία ντο κι έπειτα επτά φα έντεκα σι και μόλις ενάμισι ρε
σημειώνετε παρακαλώ τη συχνότητα κάθε νότας στο πεντάγραμμο αυτό της φθίσης
πορτοκαλί, όπως το φως ενός ζουμερού μούσμουλου και λείο όσο η γη η σκαμμένη από φτέρνες πελαργών στις άκρες μιας θάλασσας
πονάνε οι φτέρνες μου από έρωτες μαζεμένους κάθε χαραυγή και κάθε που πουλιά κρυμμένα στα κλαδιά των ευκαλύπτων ξεκινάνε κάποιο τραγούδι

Αν αλλάξεις θέση στη βεράντα το ποίημα γράφεται αλλιώς
σαλιωμένα χνώτα γλείφουν σα γλώσσες σαλαμάνδρας κάθε που φτάνουν, τον ουρανό, και σπουργίτες, χιλιάδες σπουργίτες, πετούν υψώνοντας τις κοιλιές προς τα επάνω και ξεκολλώντας το γαλάζιο που τον σκεπάζει προς εμένα αποκαλύπτοντας εκατομμύρια φωλιές σκοταδιού και λέπρας
εκεί σπρώχνουν οι πρωινοί κότσυφες τη στεγνωμένη φλούδα της γης και δυο κόκκους αραβόσιτου που θα ξεκινήσουν τη νέα ζωή που κάποια καταιγίδα ηλιόνερου θα επιστρέψει στον πλανήτη

Εξασφαλίζει υγρασία και φως κάθε λαρυγγισμός στη γλώσσα των πτηνών κι εγώ φτερνίζομαι σα γέρος ναυτικός σε κρίση άσθματος πάνω από πίπα αναμμένη
δυο σταγόνες κάτουρου μούσκεψε το ύφασμα κάτω από το ρούχο που φοράω
φοβάμαι, θα τους ξυπνήσω όλους και θ’ αφήσω το ποίημα μισό ._