στάχτες

Ρεμβασμοί

Σελήνης λόγο,
Καυκάσου δάφνες ακουρμαίνονται,
συνηγορεί η στίλβη,
αισθήσεις λακτίζουν,
αντιρρήσεις υποτάσσονται,
άρμη τις γλώσσες
άγρια θροϊζει,
σκιρτήματα θηλών
ρητίνη στάζουν,
γόνατα αφοβόσπλαχνα προτάσσονται.

Κοίτες, ορίζοντες, κορφές,
επισκοπούν την πάλη,
στο γήθος αναπότρεπτα
θα υποκλιθούν πάλι.

*

Ανατολή, η μεσημβρία ψεύδεται
όταν ηλιοπαρμένες συννεφιές
την απειλή προστάζουν
τις Κυριακές που οι μνήμες αναπαύονται.
Τα απόμακρα, τα αλλόκοτα, τα ακροκνεφή προτρέπουν,
ίχνη αδρά προσφέρονται
τις αφελείς αργίες.

τρία ερωτικά ποιήματα

Έχουμε ανάγκη αποδράσεων, είπα.
Χρειαζόμαστε συγκεντρώσεις, απάντησες.
Οι συγκεντρώσεις τους βρεγμένοι σοβάδες του γεντί κουλέ.
Τα χείλη σου στάζουν διαμαρτυρίας αλουργίδα,
αμφιβολία που ωρίμασε, μπέσα που τρελά θέλγει,
παιχνίδια σπινθηρίσματος που έκρηξη υποβόσκουν.
Τον χαμένο χρόνο αναζητώ με τα μάτια,
με την πέννα μέσ’ τον χρόνο,
ελπίζοντας να με φυγαδεύσουν τα έμπιστα χνώτα σου.

*

Μαζί σου ο χώρος εξαντλείται,
ο χρόνος αδυνατώντας να σε μελετήσει,
γίνεται ανίκανος να σε επαναλάβει,
χάνοντας της φθοράς την επιρροή.
Σαν τον ήλιο άλλος δεν θά’ ναι!
Ο άνεμος συνθέμελα τραντάζει!
Η βροχή τους αιθέρες γδέρνει!
Κι από εσένα, τίποτε πιο ερωτικά πλασμένο.

*

Πρωινού πάλεμα, αίσθησης ανταρσία,
φλόγας αλύχτημα, φίλημα τελευταίο,
τις γροθιές μου σφίγγω να μην προφέρω,
να μην γράψω το κοινότοπο ρήμα·
τα σκιρτήματα σκιαγραφώ, διαφεύγει το παραλήρημά τους.
Να σε γδύσω, πιότερο να σε ζήσω,
στα ανοιχτά χέρια σου να τρέξω.
Στο γούρμασμά σου ομορφιάς ιερότητα!
Τον χρόνο που απέμεινε υποθηκεύω.

*

©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης