στάχτες

Επιλογή: Γιώργος Ρούσκας, εκδόσεις Στίξις

✤

Πόση αχαριστία χωράει η ζωή; Πόσον αγώνα για να ορθωθεί περήφανη με την αξιοπρέπεια που της πρέπει;

Τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής είναι αυτό που νιώθεις στη διάρκειά της. Όχι στην ανυπαρξία του θανάτου. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι ο θάνατος, αλλά η έλλειψη της αξιοπρέπειας του πολίτη.

Γύρισα και την έντυσα κουρέλια παρελθόντος σε έντονους χρωματισμούς μιας κι έπρεπε να διασωθεί από τη γύμνια της η ρημαγμένη από ετών αξιοπρέπεια του πολίτη

Τι προπατορικό χρέος κι αυτό της διάσωσής της…

Τούτος ο κόσμος με πνίγει, αυτός που έρχεται με σκοτώνει

Πόλεμος σου λέω, πόλεμος δίχως πυρομαχικά, μα δεν τον είδες

Δεν είδα συμπολεμιστές, παρά κουφάρια σε καναπέδες της παραίτησης και της αδιαφορίας

Γιατί πρέπει πάντα να φταίει κάποιος άλλος για τα δεινά μου, γιατί να φταίνε οι άλλοι αν έτυχε και γεννηθήκαμε μη διεκδικούντες, παραιτημένοι, νεκροί ή γερασμένοι;

Όταν βουλιάζεις στα στερεότυπα πώς θα χωρέσεις στις ανατροπές;

Είμαστε απασχολημένοι κρίνοντας τους άλλους, για να νιώσουμε ισχυρότεροι

Μην ξεχνάς, πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας

Μα πώς κατάφερες να κοιμηθείς με τις εικόνες των παιδιών που πέθαναν διψώντας;

Συνήθεια, των εξουσιαζόντων όπλο απεχθές, όπιο αναισθητικό των εξουσιαζομένων

Ανάλωσα πολύ χρόνο ξύνοντας σκουριές από τα κάγκελα της φυλακής μου κι έτσι δεν πρόλαβα να αρχίσω τα βαψίματα

Όσο η σκέψη γίνεται αιχμηρή, τόσο μικραίνει η φυλακή

Επανάσταση είναι να υψώνεις τη σημαία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας να προελαύνεις με πίνακες γλυπτά και μουσικές, με λάβαρα ειρήνης, να σπέρνεις τον πολιτισμό κι οι κάτοικοι της χώρας, με συνείδηση πολίτη, να μην ακολουθούν σαν υποτελείς, αλλά να συμπορεύονται ισότιμα προς το μέλλον.

Αρκεί να θέλεις για να δεις.

Κι έπεφτε αργά αργά η βροχή αδύναμη να ποτίσει τη μάνα γη και να ξεπλύνει προαιώνιες ενοχές ενώ η επανάσταση ξεθώριαζε βαθιά στο παρελθόν χωρίς κανένα μέλλον

Η πόλη μου μελαγχολεί πολύ βαθιά και καμιά φορά δακρύζει

Πόσο σπάταλα χύνονται τα πιο ακριβά πράγματα, το αίμα, το νερό

Στα κλοπιμαία μας το μέλλον η ζωή, ως και των εγγονών μας

Πάρτε την τσακισμένη σκυτάλη από τα κουρασμένα χέρια μας και να ’χετε καλό δρόμο μιας κι οι συγνώμες δεν ωφέλησαν ποτέ

Φτύστε και μένα που σας μίλησα για σεβασμό αγάπη, ανθρωπιά, ειρήνη και που σας πλάνεψα με τους δικούς μου στίχους

Ευλόγησε τους χειμώνες που φέρνουν την Άνοιξη.

Βάλε την άκρη της γλώσσας στην αγάπη για τον διπλανό, να δεις με πόσο λίγο δόσιμο μπορεί να γλυκαθεί η ψυχή σου.