στάχτες

✤

ΓΙΑΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΣΕ ΤΕΤΡΑΓΩΝΑ, ΙΩΣΗΦ;

[Το μόνο πρόβλημα στον τόπο μου που σκέφτονται όλοι σε τετράγωνα]

Το τέσσερα είναι πια ο συνήθης γνώμονας στην περισυλλογή μας
οι εποχές τετράμηνες
η αξιολόγηση τετράμηνη
τετράγωνα οικόπεδα στη θάλασσα
τετράγωνο οικόπεδο το σπίτι
τετράγωνα τα δωμάτια
τετράγωνα τα κρεβάτια μας
τετράγωνα τα πάρκα.

Κρατάω το ταφ με φάδι ενσωματωμένο
κι ισορροπώ το βήμα μου
και την ορθοστασιά μου
σαν αποχαυνωμένος, σίγουρος κάβουρας,
περνάω τις πλατείες
κτήρια κυβερνητικά
δημόσιες υπηρεσίες.

Στα τέσσερα ο πληθυσμός
στα τέσσερα η διαίρεση του ουρανού
με τα σημεία του ορίζοντα
αμετανόητα να ορίζουν
τη ρότα, τα ταρό, στον άρτο τον σταυρό.
Τετράγωνα τα βιβλία
και τα αμάξια τετράγωνα
στου δρόμου τις λωρίδες να χωράν.

Αν στρογγυλά έκοβαν τα οικόπεδα
να τέμνονται με έδαφος κοινό
κι εκεί να καλλιεργώ με τη γειτόνισσα,
ένα κοινό δωμάτιο οβάλ σαν μάτι
τα σπίτια μας να ενώνει,
ενώ σε στρόγγυλη κουζίνα θα μαγειρεύω.
Όλος ο κόσμος να σκεφτότανε πιο στρογγυλά
να βλέπανε του εδάφους την καμπύλη στον ορίζοντα,
όταν προεκτείνεται στις πέρα χώρες
να βλέπανε πόσο η ίδια η γη
με τις οξείες γωνίες μας υποφέρει.
Στον κύκλο όλοι να στρεφόμασταν
τέλειοι κύλινδροι τα σπίτια μας
σφαίρες κυλιόμενες τα αμάξιασφαίρες κυλιόμενες τα αμάξια,
-να προλάβουμε-
εγκαίρως πριν αρχίσουνε τα τρίγωνα
στη μέση τα τετράγωνα να κόβουν
κι η νόηση πιότερο στριμωχτεί
-να προλάβουμε-
πριν η Τριάς πολεμηθείσα σφόδρα
ασυναγώνιστη κι αμείλικτη
στα σχήματα όλα τα άλλα
αντεπιτεθεί.

Σ’ ένα ταγκό για τρεις
ο Πυθαγόρας, ο Ευκλείδης και ο Πλάτωνας,
ίσως καινούρια σχήματα επινοούν,
ίσως απλά χορεύουν.

*

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Κι απόψε ο Αδάμ
στον δείκτη των ωρών
έφιππος κορδωτός,
με χαλαρά τα πόδια
καμτσίκι από αλάβαστρο
περνάει τους αριθμούς,
και τους μονούς χαϊδεύει,
κοιτάει αδιάφορα
την Εύα στον λεπτοδείχτη
να απλώνει, άνετη,
μα μόνο εκείνον αγγίζει
στο πλευρό
κάθε που πλάι του περνά
η ιστορία πως θ’ αλλάξει πίστευε,
αν στο ρολόι εκείνο,
στο χέρι του τελευταίου ανθρώπου
το φίδι αγνοούσε
που πέρναγε συνέχεια από δίπλα της,
στον πιο λεπτό του δείχτη τυλιγμένο,
να γλύφει τους ζυγούς
με ύφος έναν-έναν
και να κοιτάει πονηρά
απ’ το ρολόι έξω.

Μα λίγο πριν πεθάνουμε,
όλοι εμείς, ράθυμοι χρόνια,
σαν τα κομμάτια ενώσαμε
του τεθλασμένου γρίφου
και είδαμε τον κόλαφο
της εικοστής-πέμπτης ώρας

με πανικό γαλβανίσαμε
με ό,τι είχαμε και δεν είχαμε
δείκτες κι αριθμούς
γρανάζια και κουμπιά,
και των αναβατών τα σώματα γυμνά,
για να φανεί σ’ αυτούς που έρχονται
πως ό,τι και να έγινε,
όλα κι αν τα χαλάσαμε,
αφήσαμε ρυθμό.

*

ΑΠΟΒΟΛΗ

Στέκεται ακουμπημένος με την πλάτη στην πόρτα. Τα πόδια του βρίσκουν αντίσταση στο ζαρωμένο χαλί του διαδρόμου. Κοιτάει το σαλόνι με απάθεια. Σαν ένας πίνακας, μια ακίνητη επιφάνεια εβδομάδες τώρα. Θολή εικόνα, υγρό σε αμνιακό σάκο, καθώς οι γραμμές των επίπλων πλέκονται με τον φωτισμό της τηλεόρασης και μιας χαραμάδας, από την κλειστή κουρτίνα απέναντι.  Συνεχίζουν οι συσπάσεις του εντέρου· πιέζει πιο δυνατά. Γυρνάει το κεφάλι αριστερά. Ακουμπάει το αφτί στο παγωμένο ξύλο. Νεκρική σιγή. Ένα περιπολικό στο βάθος. Κι ένα ασθενοφόρο, ένα λεπτό αργότερα. Και μετά άλλο ένα. Ξαναστρέφει το κεφάλι. Επάνω στους τοίχους οι δαχτυλιές των παιδιών που ζωγραφίζουν. Τους έδωσε όσες μπογιές είχε φυλαγμένες. Εκτονωθείτε, τους είπε. Οι λέξεις όλων τους λιγόστευαν. Τις πετσοκόβανε. (Κι άλλη σύσπαση. Πιέζει). Δεν θύμωνε για τους τοίχους, μήνες τώρα έχει πάψει να κοντράρεται μαζί τους. Από τη μέρα που κράτησαν στην ΜΕΘ τη μητέρα τους και τους απαγόρευσαν να πάνε να τη δουν, τα αγόρια περιμένουν με αγωνία να τα διατάξει, κάτι να κάνουν. Μα αυτός δεν ζητάει το παραμικρό. Και πόσο αξίζει να διδαχτούν κάτι; Με τέτοιες συνθήκες; Τίποτα δεν έχει πια να τους δώσει. Στον τοίχο κοντά στην είσοδο του υπνοδωματίου αριστερά, δύο βουβάλια, σε απλοϊκές γραμμές, κόκκινες. Κι ένας κυνηγός. (Σύσπαση. Πιέζει με ένταση). Λίγο παρακεί, μια σκοτεινή, μισοφαγωμένη σκιά, ή απλά μια μουντζούρα, δεν είναι σίγουρος για τίποτα πια. (Σύσπαση). Η πόρτα έχει ήδη αρχίσει να απορροφάει την πλάτη του. Δυο άτομα περιμένουν έξω, η στολή κίτρινη. Τραβάνε κι οι ίδιοι, να βοηθήσουν. Στο χέρι λαβίδα, νυστέρι.

 

✤

_______

Βιογραφικό

Ο συγγραφέας Χρίστος Ρ. Τσιαήλης γεννήθηκε στη Λευκωσία, Κύπρο το 1974. Καθηγητής Αγγλικών, είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κύπρου, και τώρα υποψήφιος για Μάστερ θεατρολογίας. Ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες είναι ενεργός αθλητής τριάθλου και μαραθωνοδρόμος.

Ποιήματα και πεζογραφήματά του στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα έχουν εμφανιστεί σε συλλογές, λογοτεχνικά περιοδικά, και σε ανθολογίες. Έχει πάρει διακρίσεις και βραβεία σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Στα βιβλία του συγγραφέα περιλαμβάνονται η συλλογή διηγημάτων ‘Throwing Dice on a Chessboard’, 2010, η ποιητική συλλογή ‘The Green Divorce’, 2012, το ‘Klotho Surfaces’, και το πρώτο μυθιστόρημα από την Τριλογία Επιστημονικής Φαντασίας – ‘The OmniconstantsTrilogy’, 2016. Το πιο πρόσφατό του βιβλίο, ‘Ψωμί’, 2017, με τις εκδόσεις Γκοβόστης αποτελεί μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων.

Ο συγγραφέας αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει κληθεί ως κριτής σε διαγωνισμούς Λογοτεχνίας και εκπαιδευτής σε σεμινάρια λογοτεχνικής γραφής. Έχει λάβει μέρος σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης, πιο πρόσφατο το Kistrech Poetry Festival, στην Κένυα. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά συλλογές ποίησης από τα αγγλικά. Τέλος εχει υπηρετήσει την τέχνη του θεάτρου στη θέση του βοηθού σκηνοθέτη.

e-mail: chrisma4el@cytanet.com.cy

*

 φωτο: Στράτος Φουντούλης

✤