Μαρία Παπαβασιλοπούλου, Το πάγωμα του χρόνου

✤

Χρειάστηκε το πάγωμα του χρόνου,
για να μείνει αυτή η μορφή
μόνη, κουλουριασμένη στο σκονισμένο δωμάτιο.
Με την πλάτη σε όλα.
Μπλε.
Τα ξεχαρβαλωμένα παντζούρια αποτελούσαν μία ασφαλή σφραγίδα
από τον έξω μιασμένο κόσμο.

Μοναχική συντροφιά οι ξεφτισμένες χορδές της κιθάρας.
Σάπιζε και αυτή μουσκεμένη από τα δάκρυα.
Τα σκουριασμένα ατονικά χέρια ίσα που έβγαζαν έναν ήχο
κουτσό, αχνό από την άβυσσο του ηχείου.
Σα να ήταν από τα βάθη της ψυχής.
Σκονισμένο ηχείο.

Ναι από εκεί αναδύονταν όλοι οι φόβοι και οι ανασφάλειες.
Όχι από τον έξω κόσμο.
Αφού ήταν καλά σφραγισμένος.
Αναδύονται μελωδίες.
Δίνη.
Κυκλώνουν το σκοτεινό δωμάτιο.
Το στοιχειώνουν τώρα με τους ιστούς τους.
Διαχέονται σε όλο τον χώρο,
ενώ το λιγοστό φως που μπαίνει από τις σπασμένες διεξόδους
δεν παρέχει αρκετό οξυγόνο.

Εκκωφαντικές μελωδίες σε όλο το κτίριο.
Επαναλαμβανόμενα μονότονα βουητά.
Φωνές σπαρακτικές.

Παραίτηση ή συμφιλίωση με τις Σειρήνες;
Εδώ στο πάγωμα του χρόνου
να αποφασίσει ποια μελωδία θα παίζει
ποια μελωδία να ακούν τα αυτιά της.
Ποια να διαγράψει από τη μνήμη της
από αυτές που παπαγάλισε ή της διδάξαν
Ποια να ξεμάθουν τα χέρια.

Εδώ στο πάγωμα του χρόνου
να αποφασίσει ποια μελωδία θα γράψει μόνη της
που να συνηχεί με τα όνειρά της
τους στίχους,
τη φύση της
και τις αδυναμίες της.

Το παράθυρο άνοιξε
Φως και θάλασσα.

φωτο: Στράτος Φουντούλης