στάχτες

Από τις εκδόσεις Gutenberg

✤

ΓΚΡΟ ΠΛΑΝ
(Ευριπίδης, «Τρωάδες», στ. 75)

στον Χρήστο Παπαθεοδώρου

Καταλαβαίνεις τί σου λέω, Ποσειδώνα;
Σοφός δεν είσαι, εν τάξει – μα είσαι θεός! Και ξέρει
ο θεός τί θέλει ο θεός να πει ο άλλος· και στο χέρι
των δυό μας είναι να ενωθούμε σ’ έν’ αγώνα

πλέον κοινό. Αντίπαλέ μου πρώην, ακόνα
της τρίαινάς σου τις αιχμές με το μαχαίρι
του μίσους για τους Έλληνες, για να τους φέρει
στης θάλασσας τον πιο βαθύ τον καταπιόνα.

Και νόστον δύσνοστον για δαύτους να ετοιμάσεις:
οι Τρώες μου να ευφρανθούν, που ’ν’ και δικοί σου φίλοι
αποξαρχής. Σ’ το λέει η Αθηνά με σχήμα λόγου,

και σ’ το φωτίζει εν μεγεθύνσει, για να δράσεις
αμέσως και σωστά. Φουρτούνα να τους στείλει
στον πάτο στείλε με άλμα αφηνιασμένου αλόγου.

✤

ΤΟ ΛΕΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΝΕ
(Ευριπίδης, «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι», σττ. 1249-1252)

στην Αθηνά Μπαλοπούλου

Πατέρα, σ’ τό ’πα και πιο πριν: ηδύ γαρ το φως –
γλυκό είναι  να το βλέπεις· νά ’χεις, λές, μακάρι
και χίλια μάτια, για να του τρυγάς τη χάρη
την πάγχρωμη και την παμποίκιλή του ευστρόφως,

και να μην την χορταίνεις. Όμως τώρα ζόφος
με περιβάλλει κι έρεβος, για να μου πάρει
το φως, σε τάφο ναν το ρίξει, κι όλοι οι φάροι
του νου μεμιάς να σβήσουν, και ο δικός μου ο ψόφος

να γίνει ο γνόφος της ουσίας. Ναι, πατέρα,
εγώ, η Ιφιγένειά σου, σου μιλώ – ναι, η κόρη
που δεν θα ζήσει τη ζωή της που εκαρτέρα…

Και δεν υπάρχει θάνατος καλός! Αγόρι
ποτέ δεν θά ’χω να φιλήσω εγώ… Τα φύλλα
μου λέν: γλυκιά η ζωή, κι ο θάνατος μαυρίλα…
Τα φύλλα των δεντριών μού λεν και ξαναλένε
πως θαν το πει και κάποιος Σολωμός – και κλαίνε…

✤

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΘΗΒΑΙΩΝ ΚΟΡΑΣΙΔΩΝ
ΕΠΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΑΙΣΧΥΛΟ
(Αισχύλος, «Επτά επί Θήβας», σττ. 827-831 και 838-839)

στον Βασίλη Λαλιώτη

Ο δάσκαλος «δυσδαίμονας» χαρακτηρίζει
τους πολεμάρχους που «κλεινοί τ’ ἐτεὸν» είναι ο ένας,
«πολυνεικεῖς» ο αντίπαλός του: κι ο καθένας
τους χάθηκε «ἀσεβεῖ διανοίᾳ» – ως τους αξίζει.

Με το έτυμον των ονομάτων τους ορίζει
να δούμε εμείς, που διατηρούμε σώας φρένας,
πώς πάλλεται ο λεπτός και λογικός υμένας
υπόρρητα με τα ρητά που υποστηρίζει.

Και σαν επαύλημα ψυχρό μιας συναυλίας
δοράτων πτητικής να πούμε τώρα πρέπει
χαλκούς καυτούς και σίδερα της απωλείας.

Κακός νά ’ν’ τούτο οιωνός, νά ’ν’ «δύσορνις», σαν κρέπι
του πένθους που το μέλος του χαμού θα ντύνει.
Τους χορευτές ο Αισχύλος μουσικώς διευθύνει.

*

©Γιώργος Κεντρωτής

✤