Αχιλλέας Σωτηρέλλος, Η Μαύρη τρύπα του συστήματος

✾

Τα γραφεία του Ομίλου ΚΟΛ στεγάζονταν σε ένα αρχιτεκτονικό ανοσιούργημα στην Βαρυμπόμπη, ευθυγραμμισμένο στα γούστα του Παράγοντα που κινούσε τα νήματα της πολιτικής, ποδοσφαιρικής και πολιτισμικής ζωής της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Σταφίδας.

Το εργασιακό προσωπικό ήταν ιεραρχικά κατανεμημένο στους δεκαπέντε ορόφους του κτηρίου. Στην κορυφή στεγάζονταν οι υπάλληλοι της ναυτιλιακής εταιρίας, στη μέση η δημοσιογράφοι, στο ισόγειο οι απασχολούμενοι στο catering. Τέλος οι συγγραφείς του εκδοτικού οίκου «Σύγχρονος Χαβαλέ» συμφερόντων του Παράγοντα ήταν στοιβαγμένοι στα υπόγεια δίπλα στις αποθήκες τροφοδοσίας.

Επρόκειτο κατά βάσιν για άτομα με μεγαλόπνοες φιλοδοξίες και ανύπαρκτο ταλέντο, ονειρεύονταν διεθνή καριέρα, πλεύριζαν ανθρώπους των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, φρόντιζαν να βρίσκονται τακτικά στα πάνελ του καναλιού του Ομίλου και αναζητούσαν την προβολή με τρόπο σχεδόν εμμονικό.

Για τον Παράγοντα ήταν οι διασκεδαστές του, συχνά όταν βαριόταν τις βίζιτες πολυτελείας και επιθυμούσε να βγάλει άλλα βίτσια κατέβαινε στο υπόγειο κρατώντας φέτες μορταδέλας και ανεμίζοντας της στους γραμματιζούμενους υποτακτικούς του φώναζε: «Ποιο καλό σκυλάκι θα πάρει το κρατικό βραβείο φέτος!».

Εκείνοι, πέφτοντας στα τέσσερα και κουνώντας τις ουρίτσες τους βέλαζαν, κόαζαν και γάβγιζαν ανάλογα με τα παραγγέλματα του ομαδάρχη τους. Ύστερα ανέβαινε τους ορόφους και πρόσταζε τους δημοσιογράφους επί των πολιτισμικών θεμάτων να συνθέσουν μια αγιογραφία για το πιο πειθήνιο κανίς, το κατά κάποιο τρόπο αγαπημένο του…

Σε μια κατασκήνωση, στην άλλη άκρη της πόλης, της παρυφές του όρους Αιγάλεω. Εμείς, ακούραστοι εργάτες του πνεύματος προσπαθούσαμε να εξελίξουμε τη γραφή μας και να νιώσουμε την πραγματική έκσταση των γραμμάτων. Πληγιάζαμε τα ακροδάχτυλα σε λογοτεχνικές ακροβασίες, στύβαμε το μυαλό μας, διατηρούσαμε την ψυχή μας αμόλυντη από παντός είδους λυκοφιλίες και πισωμαχαιρώματα.

Ήμασταν η μαύρη τρύπα του συστήματος, ο Παράγοντας μας αγνοούσε, οι γραμματιζούμενοι του μας φθονούσαν, οι σκηνοθέτες μας λατρεύαν, οι δημοσιογράφοι μας φοβόντουσαν και ο καθαρός αέρας της φύσης φούσκωνε τα πανιά μας κάθε φορά που ακονίζαμε τις λάμες προετοιμαζόμενοι για την τελική αναμέτρηση…

φωτο: Στράτος Φουντούλης