Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Σαν έφηβος, σαν βασιλιάς

Καθήκον του χρόνου
Είναι να ξεγλιστρά

Φάρσα, όχι μεγαλύτερη από αυτήν που
Σκαρώνει ο χρόνος

Ήταν εμφανώς μεθυσμένος, με μεγάλα, βουκολικά μάτια. Έμοιαζε να΄χε χάσει μια αγάπη ή να του΄χε μια δύναμη ανώτερη, εκμυστηρευθεί τον ακριβή χρόνο του θανάτου του. Κάτι τέτοιο θα του προσέδιδε την όψη ενός άγριου μήνα. Η ορχήστρα έπαιζε ξέφρενα, τα λεπτά κυλούσαν, όλες οι γέφυρες με τον κόσμο εκεί έξω, συντρίβονταν. Οι κύριοι, τυλιγμένοι στο δέρμα ενός λονδρέζικου χελιδονιού και οι κυρίες, με προσεγμένες τουαλέτες και την πιο διακοσμητική, γιορτινή γλώσσα που φαντάστηκε κανείς. Περνούν και χάνονται μες στα δωμάτια της βίλας, λίγοι και εκλεκτοί καλεσμένοι αυτής της μαγικοδραματικής τελετής, γεμάτης ίντριγκες, χωρισμούς, πάθος και έξαλλο χορό από τα ζευγάρια που κηλιδώνουν τον ώριμο κέδρο του πατώματος με τα γυμνά των βήματα.

Στάθηκε στην άκρη του μικρού σαλονιού. Οι διαβάτες ψιθύριζαν τον χρόνο που απομένει και επιβεβαίωναν πως σε κάθε εποχή το στυλ της είναι ο ίδιος ο άνθρωπος του κάθε καιρού. Μια απόκοσμη φωνή, καλά βαλμένη στην φθαρμένη της ρεντικότα, ύψωσε το ποτήρι της. Και ο κύριος Νόρτον, εμφανώς μεθυσμένος ανταποκρίθηκε στο ξέφρενο ευχολόγιο αυτών των ύστατων ωρών. Ο άγνωστος ήπιε το ποτό του δίχως ανάσα, ίσιωσε το πουκάμισό του και είπε τα παρακάτω λόγια. Ή μάλλον, κάτι τόσο κοντινό σε αυτά που θα ακολουθήσουν, μια και ο κύριος Νόρτον είχε από καιρό παραδοθεί στους στίχους ενός πολύ προσωπικού ποιήματος. Ο άγνωστος, ακόμη –και τούτο οφείλει κανείς να το επισημάνει-, θύμιζε τόσο τις καρικατούρες του Κραντωνέλλου που είναι φτιαγμένος από άμμο και φύκια και όλο σε εκείνο το σχήμα καταφεύγει.

Ο άγνωστος με σταθερή, υπόγεια φωνή, σωστή πραγματεία, λέει.

Ο χρόνος κύριε Νόρτον είναι το άλλο όνομα της γοητευτικής Καλυψώς. Αυτή, για να ξέρετε, λένε τα κείμενα μιας κάποιας απόστασης, πως υπήρξε το όνειρο του μεγάλου ήρωα Οδυσσέα.

Τι μπερδεμένα ωροσκόπια, τι απλανής κόσμος εκείνα τα λεπτά που κυλούν προς την αιωνιότητα με τον ξύλινο ήχο τους, συλλογίστηκε ο κύριος Νόρτον.

Υπήρξε καλλονή, με άφταστα θέλγητρα που κύκλωσε την ζωή και την καρδιά αυτού του ταξιδιώτη. Ο ήρωας μας αντίκρισε το φως και χίμηξε μες σε αυτό όπως τα θρυλικά αγόρια των λιμανιών του νότου. Λησμόνησε και λησμονήθηκε, χαράσσοντας από την αρχή σε όργανα τεταρτοκύκλια την θαυμαστή του πορεία ως την καρδιά της αγαπημένης του. Κάθε νύχτα ξεχνούσε το όνειρό του και την Ιθάκη, κάθε νύχτα την ξεχνούσε, όταν η μάγισσα εισερχόταν στα δώματα με τις χαμηλές φωτιές και την μυρωδιά της μυραλοιφής. Ο καημένος έπεφτε θύμα μιας γοητείας χαρισμένης από τους θεούς. Αυτός ο Άδωνις μαρτύρησε το δίχως άλλο, όλα τα απείραχτα του κόσμου, εκείνα που σώθηκαν και όσα σκοπεύουν να χαθούν μες στις ανταρσίες της ανθρώπινης γεωγραφίας.

Όλα πήγαιναν καλά και ο κύριος Νόρτον παρέμεινε απόλυτα προσηλωμένος ή καλύτερα αθεράπευτα μεθυσμένος σε εκείνο το δίχως αγωνία όνειρο του φημισμένου ήρωα.

Άθελά του ο ήρωας έγραφε για χρόνια σε εκείνο το νησί το θαυμαστό του μυθιστόρημα, ο δικός του χρόνος πλάταινε, ο χρόνος του περνούσε σαν τοπίο από παράθυρο σε παράθυρο, άμορφος, σαν μια μοντέρνα και αφερέγγυα γλώσσα, γεμάτη υποκοριστικά για τον έρωτα, το ψεύδος, το καθήκον, την ιερότητα. Ο ήρωάς μας παρέμεινε κάτω από την του ηνιόχου πρόνοια δίχως να συλλογίζεται τον κόσμο έξω από εκείνο το μέρος.

Ένας αξιοσέβαστος κύριος που συνοδευόταν από μια δεσποσύνη με οξυζενέ, κάλπικη ομορφιά περνούσε ευτυχισμένος, καθώς η νεαρή συνοδός του, παρίστανε με επιτυχία τον τρόπο που οι γητευτές καθηλώνουν ένα γνήσιο μάβερικ. Η σύμπτωση αυτή χάρισε πρόσθετο ενδιαφέρον στην ιστορία του αγνώστου.

Ο κύριος Νόρτον δεν έχασε τον χρόνο του. Για μια στιγμή μοναχά μισοαισθάνθηκε πως ετούτη η ιστορία διαθέτει ένα σπάνιο ενδιαφέρον.

Έπειτα όταν τον έπληξε η τρικυμία και έχασε τα πάντα, η Καλυψώ του χάθηκε. Ο χρόνος σβήστηκε και ένας άλλος ρυθμός έγραψε την μοίρα του. Εκείνος ο χρόνος του ήρωα ήταν μια φαντασία, το χρυσωμένο όνειρο που δραπετεύει από τις σελίδες του βιβλίου του. Του δικού σας βιβλίου κύριε Νόρτον.

Οι παρέες μετρούσαν αντίστροφα. Ολόκληρο η βίλα φάνταζε μια ακριβής αναπαράσταση του ακρωτηρίου Καβάνεραλ όταν στέλνει την πιο τρυφερή και θαρραλέα ανθρωπότητα μερικά έτη φωτός μακρύτερα.

Ξέρω τι σκέφτεστε. Θαρρείτε πως αυτοί οι άνθρωποι σε λίγο θα ταξιδεύουν στην τροχιά του φεγγαριού. Ωστόσο τα ακρωτήρια διαθέτουν τόση μοναξιά και απόψε ο κόσμος κερδίζει μια ακόμη ευκαιρία, δεν είναι λίγο κύριε Νόρτον. Ας αποχαιρετήσουμε λοιπόν αγαπητέ με την κρυφή μας νοσταλγία όσα χάνονται απόψε, όσα γίνονται πια κλασσικά και αδιανόητα και μισοβυθισμένα. Σε αυτήν την νύχτα δεν θα επιστρέψουμε ποτέ κύριε Νόρτον. Μπορείτε να επιστρέψετε, βεβαίως στους στίχους σας. Ο χρόνος ο δικός σας κύριε Νόρτον, ο δικός μου χρόνος απόψε τεχνουργούν το αυριανό τους πρόσωπο. Ναι, αυτό ακριβώς κάνουν απόψε. Περνούν δίχως να αγαπούν, δίχως να μισούν τίποτε από όσα αφήνουν πίσω τους. Ο χρόνος κύριε Νόρτον είναι η Καλυψώ του παραμυθιού, ο χρόνος κύριε είναι η φαντασία σας που αναπλάθει απόψε τον ήρωα, τις σκηνές της ζωής του. Η προπαίδεια της φαντασίας μας, αυτό είναι η Καλυψώ.

Όλα αυτά κύριε Νόρτον είναι πράγματα που ο κόσμος μας ψιθυρίζει, μα εμείς δεν ακούμε κύριε Νόρτον καθώς όλα σαρώνονται από τα λαμπερά, εμπορικά τραστς.

Όταν πια είχε νιώσει βαθιά μέσα του το νόημα αυτής της ιστορίας, ύψωσε το ποτήρι του. Μα ο ξένος είχε πια χαθεί αφήνοντας στην θέση του ένα σκισμένο τηλεγράφημα. Μια μαρτυρία που ΄γραφε τα παρακάτω, αινιγματικά λόγια.

Τέλος του χρόνου, στοπ. Απομένει μόνο το χρώμα στοπ. Ο ήρωας θα περάσει από όλες τις κλίμακες, στοπ. Στους έρωτες που του αναλογούν τα κορίτσια θα ΄ναι πάντα πέτρινα στο τέλος, στοπ και τα σονέτα λυπημένα, στοπ. Γεμάτα ελπίδα. Στοπ. Τι θηριωδία! Στοπ.

Σκέφτηκε την Καλυψώ, είχε πια όλο τον χρόνο με το μέρος της καρδιάς του. Θέλησε να εξηγήσει την ομορφιά της, όμως αυτό σημαίνει ένστικτο και πώς να ερμηνευθεί. Λυπήθηκε για λίγο, μα βρήκε τόση παρηγοριά στις φωνές της Έλεν Μέριλ, της Τζούλι Λόντον, της Πέγκι Λι. Για τον ήρωα ούτε κουβέντα, η θάλασσα τον πήρε για πάντα κοντά της.