Ρογήρος Δέξτερ, Blues For No Reason

❇︎

«Pseudo-Blues»
[prose song «written on a toilet roll»]

Καθισμένος στα σκαλοπάτια· για λίγο·
Όσο κρατά ένα τραγούδι μακρινό
Μέσα στη νύχτα· still like dust i’ll rise·*
Σηκώνεται· σκέφτεται τη χαμένη φωνή τού
Αηδονιού· just like moons and like suns
With the certainty of tides· που λίγοι
Άκουσαν να
Κι ακόμη πιο λίγοι
Έδωσαν αφτί στο δάσος
Συνεπαρμένοι από τις ξωτικές
Ή άλλες αισθήσεις· just like hopes
Springing high· αυτό το ρίγος
Τον σπρώχνει λίγο μπροστά
Στο λεγόμενο αύριο
Δηλαδή στο μέλλον που όμως είναι
Ολόιδιο με το χτες
Με ό,τι έζησε και
Με ό,τι τον άφησαν να ζήσει· (το ξαναγράφω)
Σηκώνεται· αλλά δε βαδίζει· did you want
To see me broken· ασάλευτος
Κοιτάζοντας τις φυλλωσιές
Πιστεύοντας πως όλα χορεύουν στο τραγούδι τού ανέμου
Όλα θα πέσουν στην απλωμένη του παλάμη μόλις
You may shoot me with your words αλλά
Θα γυμνωθούν σαν κορίτσια στην αμμουδιά
Το καλοκαίρι που είναι ένας ψίθυρος
Από σπινθηρίσματα πουλιών στον καλαμιώνα
Μες στο μυαλό του που αντηχεί σαν κούφιο κράνος
Into a daybreak that’s wondrously clear
Σχηματίζονται τώρα οι στίχοι
Όσα θα γύρευε να πει bringing the gifts
That my ancestors gave· εξάλλου
Υπάρχουν τόσοι τρόποι να διώξει μακριά τη θλίψη
Τα χτεσινά που τον χτυπούν στα όνειρα σαν παρορμήσεις
Ενώ δε φαίνεται πουθενά να υπάρχει ύπνος
Παρά μόνο μια διάσταση κοντά στο θάνατο
Σα διπλανό δωμάτιο
Που συγκοινωνεί με την ανυπαρξία και
Ίσως την αναβίωση σ’ έναν παράλληλο κόσμο· σιγά
Σιγά με ανάποδα βήματα
Επιστρέφει πίσω στο κελί του
Όπου small things recoil into silence
Γιατί ποτέ δεν έδειξε πίστη
Ότι η γραφή είναι ένας τρόπος μοναδικός
Για ν’ ανεβεί κανείς την κακοτράχαλη ανηφόρα
Παρά μόνο ένα σχοινί
Όχι για να δώσει ένα τέλος αλλά
Για να μην κατρακυλήσει στην άβυσσο
Μια καλή διαφυγή να μην τον φάνε τα θεριά
Δυο λόγια μήπως τον θυμηθούν οι δήθεν φίλοι
Όταν θα έχει φύγει για πάντα
Still like dust i rise
I rise
I rise·