Ρογήρος Δέξτερ, Σχεδίες: De paradoxis III

Ή
Adnotatio
ad cryptophiliam

Πόσα φεγγάρια και ήλιοι θα πέρασαν•
Απ’ όταν
Γέλια των συνομήλικων – σπρωξίματα με χάχανα
Φοβόμουν να πάρω τα παγούρια
Μια ορθοπεταλιά μέχρι τη στοιχειωμένη βρύση•
Πουλιά ανήκουστα στις φυλλωσιές
Και νεράιδες εταστικές στο γάργαρο νερό
Σαν τις φωνές που κατοικούν μέσα μας και βγαίνουν
Όποτε είμαστε μόνοι με το αόρατο• ενώ
Τώρα που δε φοβάμαι πια
Είναι ξερή η βρύση
Απέσβετο λάλον ύδωρ
Ούτε μια παγά λαλέουσα
Και οι νεράιδες χάθηκαν•

◇

Gesta in Eutopia
(3)

Ας μη δεχτούμε ακόμη
Ότι έχουμε ξοφλήσει
Και ότι αύριο κιόλας θα μας ξεκάνουν
Τα χαρτιά – τα ποτά – τα ξενύχτια
Γυναίκες που χαχανίζουν στο σπάσιμο ενός ποτηριού
Μια καταιγίδα που θα φουσκώσει τα ρέματα
Γίγαντες που τραντάζουν τα θεμέλια τής Γης
Και φρίκες που ίσως έρχονται
Σαν τέρατα από τα τάρταρα
Σαν οτιδήποτε βάζει ο νους
Τις ώρες τής νύχτας δίπλα στο τζάκι• και
Κάποτε βέβαια φέρνει πικρό χαμόγελο
Και μόνο η σκέψη
Ότι αρκετοί πόλεμοι – τρωικοί ή άλλοι
Μπορεί να ξεσπάσουν και πάλι
Για του ψύλλου το πήδημα
Για το κλέψιμο μιας κιλότας•

◇

Gesta in Eutopia
(4)

[Ωραία μάζωξη• παλιόφιλοι χαχανίζουν
Και κοκορεύονται για τους γάμους τους
Τα κολοσσιαία SUV και τα μαύρα λεφτά τους
Κάνοντας σαν πήλινα γουρουνάκια γεμάτα κέρματα
Ή σαν τους Αδερφούς Μαρξ χωρίς μουστάκια•
Μιλώντας για έρωτες
Φανταστικούς τού καλοκαιριού
Και κολοκύθια τούμπανα στην αμμουδιά
Με ξέστηθα πιπίνια• και λίγα λόγια
Για καμιά τετράδα παιδιών
Που έσπειραν από δω κι από κει στην ύπαιθρο]•

Και όπως όταν κοιτάζει κανείς
Τον ήλιο στη γυμνή ράχη μιας μέρας
Εγώ να τυφλώνομαι στη σκέψη και μόνο
Που γεννά η κουρασμένη μηχανή τού μυαλού
Πότε θα ξαναφέρω
Έστω δίχως ποτά
Έστω χωρίς το φεγγαράκι τής νύχτας
Εξάρες πάνω στο στήθος σου•

◇

«Blues For A Reason»

«Pseudo-Blues»
[prose song «written on a toilet roll» ]

Σαν αχτίδα φωτός στα μαλλιά μιας λιακάδας
Που πέφτει από ψηλά
Όπως πέφτει και η βροχή
Ή όπως πέφτουν και οι αναμνήσεις
Και μας βρίσκουν
Τις νύχτες δίπλα στο τζάκι πίνοντας
Όπως παλιά στο πάσο ενός μπαρ
Δίπλα σε βαριεστημένους θαμώνες και
Θαμιστές τού χαμένου χρόνου δυο αιώνων
Σε αγάπες που σκύλιασαν
Κι έγιναν πόρνες
Πριν μας δαγκώσει για τα καλά η απουσία τους
Όταν το σκοτάδι συνηθίζει να κατεβαίνει
Σα βαριά σκιά γλιστρώντας πάνω
Στο μισοκοιμισμένο σώμα και
Δεν είναι το ποτό
Δεν είναι το αίσθημα τής μοναξιάς
Ούτε το γέλιο των καλών φίλων
Επειδή μείναμε μόνοι
Αλλά ίσως μια πύλη που ανοίγει
Ένα πέρασμα με κάτι σκοτεινό και απροσδιόριστο
Να δείχνει για λίγο τα δόντια του• ωστόσο
Ας μείνουμε με τους αίσιους
Που διδάσκουν τη μεγάλη χαρά που δε βρήκαν ποτέ τους•
Ας μείνουμε με τη γαλήνη
Που μας περιμένει τάχα στο μέλλον• και
Ας πούμε πάλι τα χιλιοειπωμένα δικά μας
Ότι εμάς μας χωρίζουν τόσα στάδια
Και άλλα τόσα
Χρόνια που έμειναν στον τόπο
Ή τα μαλλιά σου θυμάμαι να λέω
Ότι είναι μια αχτίδα φωτός
Η λάμψη που ξεχωρίζει και θαμπώνει
Ακόμη και μέσα στη λιακάδα όλου τού κόσμου•