Λίνα Φυτιλή, Δύο ποιήματα

Στην εξοχή

Εκείνη η παλιά φωτογραφία
με τον πατέρα νέο,
χαμογελαστό,
στην εξοχή
πάνω στην καινούρια βέσπα
κοίτα, πώς ξεθώριασε.
Χρόνια μετά
η βέσπα πουλήθηκε,
η φωτογραφία ζάρωσε
οι εξοχές μετακόμισαν στις πόλεις,
ο πατέρας ταξίδεψε
σε άλλη ήπειρο-
σαν όχημα παλαιάς κοπής-
με ρόδες στα πόδια

Από την αρχή

Έζησες στα θερισμένα σκοτάδια
όταν το φέγγος άνοιγε
πληγές στα παράθυρα.
Τα καράβια δεν είχαν ταξίδια άλλα
κι οι εποχές μπαινόβγαιναν
στα δωμάτια.
Ήθελα τόσο να θυμηθώ
τα παλιά μας λόγια
στην άμμο χαραγμένα
κάπου στην εξοχή
όπου ακουγόταν τα πρωινά
ο κόκορας του Σαχτούρη,
το γάβγισμα του Βαραββά
κι εκείνη η φωνή που έλεγε
να δούμε πάλι τον κόσμο
από την αρχή,
χωρίς θυμό,
χωρίς την οργή των αγοριών
που έπαιζαν
δίπλα μας,
πόλεμο.