Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος, μες στην φλεβώδη άμμο των αμαρτιών

Ερωτικό

κάθε βράδυ ονειρεύομαι έναν έρωτα αραβικό
με τον ξηρό του αέρα, τα μαυριδερά κορμιά,
την έξαψη και τον ιδρώτα,
κάτω από το αμείλικτο μιας ερήμου αξεδίψαστης

άραγε αυτά να κατέκτησαν την σάρκινη ψυχή
του τρελο-Ρεμπώ; ήταν οι φιλήδονες κινήσεις
των βεδουίνων; ήταν οι νεαροί ανατολίτες,
μύστες των κρεβατιών; ήταν η παραφορά
και η σπερματική υφή του κινδύνου
και της εγκατάλειψης;

κι εκείνη η νεαρή κοπέλα; δεν μπορώ
να τον φανταστώ να της δίνεται
όπως εδόθη στα αφέγγαρα σοκάκια
του Παρισιού· Αρνούμαι: δεν τον θέλω θύμα
μιας ετεροχρονισμένης επαρχιώτικης βίας

κάθε βράδυ
μα κάθε βράδυ ονειρεύομαι έρωτες
και αντέρωτες και σεντόνια και παρεκκλίσεις
μες στην φλεβώδη άμμο των αμαρτιών

Αρθούρε, κολασμένε τσογλανοπροφήτη μου,
κουρελιάρη αθώε, πρέσβευε υπέρ εμού.

Αναπάντητη κλήση

Ξέβρασε η θάλασσα κομμάτια κόκκινα των χειλιών του,
Φύκια ξερά και διψασμένα όστρακα.
Απόγευμα στην προβλήτα κι όλα προμήνυαν βροχή.

Έπειτα, το τηλέφωνο χτύπησε.
Αργοπορημένα το χέρι έφτασε το καλώδιο.
Κι ο αφρός γουργούρισε ξανά ανάμεσα
στα νυσταγμένα μου δάχτυλα.