Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Η μαντάμ Πουπούλ ξέρει πολλές ιστορίες

Ανταπόκριση πανηγυρική
Από την στήλη της κυριακάτικης φυλλάδας Με τίτλο
«Το στυλ είναι ο άνθρωπος»

Στην πρώτη ανταπόκριση της καινούριας χρονιάς, σε πρώτη διεθνή, η πρώτη από τις πρώτες. Η μαντάμ Πουπούλ, διάσημη οιωνοσκόπος και μυθική αρτίστα του λαϊκού ρεπερτορίου κοντά μας για μερικούς σπάνιους και αποκλειστικούς χρησμούς. Σε ζωντανή σύνδεση με το τσίρκο Αθήναι που είναι εγκαταστημένο στα παλιά λατομεία.

Εμπρός μαντάμ Πουπούλ, πείτε μας το μέλλον!

Και τότε τα φώτα στράφηκαν επάνω στην γριά που φτιασιδωνόταν σε έναν ετοιμόρροπο καθρέφτη. Είχαν καρφώσει μερικά σανίδια και απάνω τους είχαν στηρίξει ένα τζάμι βαμμένο ασημένιο σαν δάκρυ. Η μαντάμ φορούσε ένα βυσσινί φουστάνι με μπόλικο φουρό και τους ώμους έξω. Είχε ζωγραφίσει δυο κατακόκκινα μήλα πάνω στο πρόσωπό της και στις καμάρες των φρυδιών της θάβονταν παλικάρια. Στα δάχτυλά της φορούσε χρυσά και ασημένια, ψεύτικα όλα, ψεύτικα. Κοιτούσε τάχα μου τον εαυτό της στον καθρέφτη. Και πέρα στο βάθος αυτόν τον κόσμο με τα ρούχα τα δανεικά και τους τρόπους τους δανεικούς. Αν ήταν αλλιώς, μονάχα αν ήταν, θα μπορούσε το σκετσάκι να σταθεί υπέροχα σε ένα αποκριάτικο ιντερμέτζιο. Άμα μιλήσει θα το νιώσετε σαν δειλή ριπή ανέμου, ένα είδος καθοδήγησης, μια φωνή κυματιστή, σαν πεταλούδα που ΄χει μέσα της την σοφία των Ινδιών. Τριγύρω της μερικοί νέοι αφορισμένοι, ο Πέτρος, ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος χορεύουν παριστάνοντας τα κλαδιά εκείνου του ασημένιου δέντρου. Θα είναι σίγουρα φοιτητές γιατί είναι νέοι πολλοί και κάθε νύχτα κουβαλάνε στο δωματιάκι τους τόμους χοντρούς. Και σκύβουν κάτω από το κερί για να ονειρευτούν λέει πως μια μέρα γίνονται γενναίοι. Ολόκληρη η σκηνή φαντάζει νερένια, μια σκηνή που αφήνει την ζωγραφιά της για τώρα και για πάντα. Τους κλέβει το φιλί και πάνε.

Εμπρός μαντάμ Πουπούλ, πείτε μας το μέλλον!

Και η μαντάμ είπε τα παρακάτω λόγια με μια φωνή υπόγεια, ξεστρατισμένη. Το θέλει ο ρόλος της, θέλει τα μάτια της στυλωμένα στο ανύπαρκτο, δυο αγρύπνιες και τίποτε.

Είμαι η μαντάμ Πουπούλ με το όνομα. Γεννήθηκε στην Λιλ και εκεί θα πεθάνω. Με αγάπησαν οι καθρέφτες και είχα να αναμετρηθώ με χρόνια άγρια. Αν σας δείξω, κουβαλώ δαγκωματιές εδώ και εκεί, σημάδια του πολέμου. Είμαι η μαντάμ με το όνομα και όλοι με σέβονται σαν να ΄μουν μάνα τους. Μου φιλάνε το χέρι και ακουμπάνε τρυφερά ένα ολομόναχο μαργαριτάρι στον μέσα κόσμο του. Δεν είναι για το μαργαριτάρι, μα για το φιλί που τους αγαπώ. Σαν κουραστώ και θέλω να τραγουδήσω το παιδί για τα θελήματα χτυπά τρεις φορές το ραβδί του. Και είναι τότε που ξαναβρίσκω τον παλιό μου εαυτό, τότε στην Λιλ, μες στον χιονιά. Τον βλέπω που κατεβαίνει την λεωφόρο, που κρυώνει και έχει από όλους ξεχαστεί. Αντικρίζω την μικρή Πουπούλ που έγινε τρανή με την φωνή και με την ομορφιά της. Ρωτήστε σε όλες τις συνοικίες του Παρισιού και θα σας πουν τα καλύτερα. Έπειτα σκοτώθηκα μια νύχτα, ήρθαν χρόνια ναυαγισμένα και με πήραν. Και να ΄σου, η μαντάμ Πουπούλ μια ξέρα του Μονπαρνάς. Ρωτάτε για τ΄αύριο; Αν σας πάει καρδιά αφήστε την απλήρωτη την καλή μαντάμ Πουπούλ. Μα να φυλάγεστε από την άνοιξη και από τα παιδιά που παριστάνουν τους στρατηγούς, καταστρέφοντας τον κόσμο. Να φυλάγεστε από τα φτιασιδώματα και τους ακαδημαϊσμούς. Η μαντάμ Πουπούλ λέει να φυλαχτείτε από τους ελάσσονες καιρούς. Σας το λέει η μαντάμ που σε μια νύχτα μονάχα κατόρθωσε να σκοτώσει χίλια αγόρια, επειδή τα νοίκια της παρέμεναν απλήρωτα και το κορμί της ξεντυμένο. Σας το λέει η μαντάμ Πουπούλ πως δεν υπάρχει τίποτε πιο φθαρμένο από μια μίζερη αγάπη.

Η μαντάμ βυθίστηκε ξανά στις οπτασίες.

Μαντάμ Πουπούλ, για το μέλλον πείτε μας, για το μέλλον!

Γύρισε και μας κοίταξε. Τα είπε όλα τότε η μαντάμ Πουπούλ με εκείνα τα αίματα στο πρόσωπό της, τα πρηξίματα, τις μελανιές, τις χαρακιές μαντάμ Πουπούλ.

Αυτές οι τελευταίες πονάνε περισσότερο από όλα, έτσι δεν είναι;

Κυρίες και κύριοι η μαντάμ Πουπούλ από τα παλιά λατομεία. Κρατήστε για το τέλος την λάμψη των ματιών της και μια άβυσσο βαθιά μες στην καρδιά της, μια θλίψη γιορτινή που όμοιά της ποτέ μου δεν συνάντησα. Το ομολογώ.