Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Η έκθεση των πενήντα δολαρίων

Εκείνο που λογαριάζεις
Για μέρες τεμπέλικες
Είναι στα αλήθεια
Στάχτες
Στα μαλλιά της

«Κυρίες και κύριοι, η εβδομαδιαία ανταπόκριση από την διεθνή έκθεση πρωτοποριών.

Η εβδομάδα που μεσολάβησε αφθονούσε σε νεωτερισμούς και πρωτοπορίες. Ο κύριος διευθυντής σε άπταιστα γαλλικά σχολίασε θετικά την ανταπόκριση του κοινού. Την πρώτη μέρα φανερώθηκαν όλα τα επιχειρήματα που συνηγορούν πως η μηχανή της εσωτερικής καύσεως που βελτιώνεται διαρκώς με στοχευμένες παρεμβάσεις πρόκειται να συνταράξει τον κόσμο. Την δεύτερη και την Τρίτη μέρα οι εταιρίες λιπασμάτων και αγροτικών μηχανημάτων είχαν την τιμητική τους. Κλείστηκαν συμφωνίες ιδιαιτέρως κερδοφόρες και ο αρμόδιος υφυπουργός τοποθετήθηκε θετικά στην έκβαση του όλου εγχειρήματος.

Την επόμενη ακολούθησαν οι οικιακές συσκευές. Αν μπορούσαν να φανταστούν, αν το μπορούσαν οι αναγνώστριες της στήλης, τα αναρίθμητα, θαυματουργά εργαλεία ενός σύγχρονου νοικοκυριού, θα αισθάνονταν καταγοητευμένες. Και η ζωή στην υπηρεσία του έθνους θα λάμβανε όλα τα χαρακτηριστικά μιας γνήσιας απολαύσεως. Η έκθεση θα κρατήσει ακόμη μερικές ημέρες και αναμένεται να κλείσει πανηγυρικά με ρωσικά μπαλέτα που έχουν φθάσει αεροπορικώς για αυτόν και μόνο τον σκοπό. Η έκθεση, λένε οι διοργανωτές υπήρξε επιτυχής.»

Και έκλεισε την ανταπόκρισή του κατά τα γνωστά. Και ούτε λόγος για όσα φοβερά αντίκρισε. Σε εκείνη την έκθεση η ανθρωπότητα μπορούσε να ξεφυλλίσει το όραμά της. Όλα φαίνονταν δυνατά και ήταν για αυτόν τον καινούριο αιώνα. Η ανταπόκριση έπρεπε να είναι πανηγυρική. Τέρμα οι προσωπικές κρίσεις, τα υπονοούμενα για την εθνική μελαγχολία, οι απορίες. Όμως εκείνος περισσότερο από όλα ένιωσε πως η περιστρεφόμενη πόρτα στην είσοδο του φημισμένου ξενοδοχείου άλεθε εκείνον τον συρφετό των εμπορικών αντιπροσώπων, των στάρλετ, των νεαρών επιχειρηματιών, των κολοσσών, των ξένων οίκων. Θα τον λογαριάσουν για τρελό μα ο φόβος τον έχει κατακλύσει.

Τα μέλη του παρέλυσαν και νιώθει πως αν κάνει να κουνηθεί, θα αναποδογυρίσει όλη η γη.

Η πόρτα εκείνη θύμιζε την υπόθεση χρόνος, καθώς στην άλλη, μισή περιστροφή της η πόλη είχε αλλάξει κιόλας τα βασικά χαρακτηριστικά της, η κοπελιά που αγαπούσες είχε γίνει σκόνη, οι ευκαιρίες σου όλες είχαν ξοδευτεί. Είχε τελειώσει την δουλειά του εκεί πέρα μα δεν τόλμαγε να περάσει την πόρτα. Παρήγγειλε διαδοχικά μερικά μπράντι που τα ήπιε με μια γουλιά. Ζαλίστηκε μα τόσο θάρρος του χρειαζόταν, εκείνος το ήξερε καλά. Έτσι την κρίσιμη στιγμή πέρασε και εκείνος με μάτια κλειστά μέσα από την κρεατομηχανή της εισόδου του λαμπερού ξενοδοχείου. Μαζί του προς επιβεβαίωση της ταραγμένης ύπαρξής του, ένα κορίτσι εξήλθε πατημένα τα εξήντα και η ομορφιά της, από ναφθαλίνη ξεχείλιζε από κάτι ρούχα ντεμοντέ, ξεπερασμένα στο γύρισμα του θαλάμου. Αυτό δεν θα μπορούσε να το γράψει, γιατί όσο να πεις πενήντα δολάρια είναι κάτι και άλλωστε πρέπει να κλείσει πανηγυρικά την ανταπόκριση. Συλλογίζεται και συμπληρώνει.

«Οι φίλοι που θα την επισκεφτούν δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Το μέγα πλήθος έξω από την πόρτα κρεατομηχανή του χρόνου, θέλω να πω οι άνθρωποι που συνωστίζονται εκεί φανερώνουν πως κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Διά τας συνοδούς συστήνεται η παραμονή εις την οικία, καθώς ο παράγων χρόνος που αλέθει την ύπαρξή μας στην είσοδο, δεσπόζει θα έλεγε κανείς, σαν το περίφημο αεικίνητο που τόση επιστημονική ταραχή προκάλεσε. Στοιχίζει σε δεκαετίες».

Τέρμα τα πενήντα δολάρια και έστειλε την ανταπόκριση. Έξω στην πόλη ο ήλιος είχε ευθυγραμμιστεί με την λεωφόρο. Η νύχτα ερχόταν τρελή να πάρει όσα μπορούσε και εκείνη από τις ψυχές που θρυμματίζονταν στην είσοδο του λαμπερού ξενοδοχείου. Άγγελοι με τριμμένα φτερά, ναι, αυτό, γίνονταν κομμάτια από την μηχανή του χρόνου. Αν του ζητούσαν ποτέ να επιστρέψει θα έβαζε τα κλάματα, όχι αυτό, όχι.