ανταποκρίσεις από την κάλπη

Παράξενα πράγματα στέλνει ο ανταποκριτής. Η καταμέτρηση έχει ξεκινήσει, τα πρώτα αποτελέσματα θα προκύψουν σε μία ώρα. Η πίεση της ευθύνης είναι αφόρητη. Μανιασμένοι δημοσιογράφοι στέκουν έξω από τα γραφεία της εφορευτικής επιτροπής. Καπνίζουν, αλλάζουν πληροφορίες, στέλνουν μια δυο κουβέντες στους υπεύθυνους, κάτι θολό και συγκεχυμένο που συνοψίζει την κατάσταση. Στα εκλογικά κέντρα των υποψηφίων οι φανατικοί θαυμαστές μοιάζουν έτοιμοι από καιρό να ξεσηκώσουν την πόλη. Η αγωνία τους έχει καταβάλλει και από κάθε γωνιά ακούγονται βρισιές, κάποιοι στερεώνουν πάνω στις σημαίες αφίσες του νικητή, είναι βέβαιοι.

Από τα επιτελεία των κομμάτων προκύπτει η εξής ενημέρωση. Οι αρχηγοί παραμένουν στα γραφεία τους. Οι στενοί συνεργάτες μπαινοβγαίνουν κάθε λίγο, κρατούν ένα χαρτί που περιλαμβάνει μια ανακοίνωση. Πρέπει να προετοιμαστούν για κάθε ενδεχόμενο. Οι αρχηγοί παραμένουν σιωπηλοί, έτοιμοι να δείξουν την μεγαλοψυχία τους σαν το απαιτήσει η ώρα, έτοιμοι να αναλάβουν την ευθύνη της ήττας, να σαρώσουν κάθε τι παλιό με την νίκη τους. Είναι οι αρχηγοί και παραμένουν στο επίκεντρο της ιστορίας. Η τελευταία θα τους κατασπαράξει ή θα τοποθετήσει τρυφερά επάνω στις κεφαλές τους τις δάφνες των μεγάλων κατορθωμάτων.

Ωστόσο, αυτές οι ανταποκρίσεις μοιάζουν ξύλινες, αδιάφορες, θολές. Και ίσως απολύτως ψευδείς. Επειδή κατά βάθος οι αρχηγοί εύχονται πως σε λίγο καιρό η κάλπη θα σφραγίσει το πέρασμά τους από την ηγεσία. Με μικρή διαφορά θα οδηγήσουν την παράταξή τους στην ήττα που κάνει το θεωρητικό τους οικοδόμημα να γκρεμίζεται. Οι αρχηγοί να ξέρετε εύχονται πως ο λαός δεν θα τους προτιμήσει και πως ο εφιάλτης της πρωθυπουργίας θα πάρει τέλος. Βλέπετε, δεν αγαπούν αυτόν εδώ τον λαό και κατά βάθος θα θέλανε να αποδεσμευτούν από το βάρος του.

Οι αρχηγοί μοιάζουνε με όλους εμάς, ονειρεύονται μια εύκολη ζωή και πολύ θαυμασμό. Μα το τίμημα λογαριάζεται ακριβό και άλλωστε κανείς δεν θέλει να κυβερνήσει αυτόν τον ατίθασο λαό. Γι΄αυτό κρατιούνται από την αγωνία μες στα σπουδαία τους γραφεία από μαόνι και κερασιά. Για αυτό μιλούν με αόριστα λόγια για το πώς και το γιατί του σχεδίου τους και γυρεύουν γρήγορα να απομείνουν μόνοι, μακριά από τις παράτες και τα φλας που πέφτουν βροχή και τους τυφλώνουν. Για αυτό εμφανίζονται χαμογελαστοί σαν έχουν χάσει και δίχως καθυστέρηση στο αίθριο του Ζαππείου αναγνωρίζουν τους λάθος χειρισμούς, τις αβελτηρίες, τις ολιγωρίες, τις κακοσχεδιασμένες επιλογές τους που στοίχισαν σε τόσα συμφέροντα μια θέση πλεονεκτική.

Η ώρα είναι περασμένη. Το αποτέλεσμα είναι βέβαιο, κάποιοι περνούν κορνάροντας σε μια ντεμοντέ αναβίωση του νεοελληνικού, νικητήριου γοήτρου. Πίσω τους σέρνουν δεκαετίες ολόκληρες μιας Ελλάδας πικραμένης. Καμιά φορά σκέφτομαι πως η χώρα διαθέτει την πόζα ενός ανάπηρου βετεράνου κάποιου πολέμου που στοίχισε μερικές χιλιάδες ζωές μα τώρα πέρασε. Ένα κοπάδι από υποστηρικτές της χαμένης πλευράς περνούν κυματίζοντας τις σημαίες τους με δάκρυα στα μάτια. Σε λίγο η θλίψη τους θα δώσει την θέση της στην οργή και τα μαγαζάκια του κέντρου θα παραδοθούν στους πλιατσικολόγους. Ο αρχηγός στέκει στο μπαλκόνι του γραφείου του. Έχει και η ήττα τις μικρές της απολαύσεις, συλλογιέται και ελεύθερος από κάθε δυσβάσταχτο καθήκον τραβάει μια γενναία ρουφηξιά της νυχτερινής Αθήνας που λάμπει μονάχα για εκείνον. Σε λίγο θα του ζητήσουν να κάνει μερικές δηλώσεις, οι στενοί συνεργάτες ετοιμάζουν τις εκδοχές, «θα οικοδομήσουμε μια ισχυρή παράταξη», «ευχαριστούμε τις χιλιάδες που μας εμπιστεύτηκαν», «σε λίγο καιρό θα βρισκόμαστε στο τιμόνι της εξουσίας, ως τότε πράξεις και πάλι πράξεις, πράξεις, πράξεις». Οι στενοί συνεργάτες σαν χάνουν ολότελα τα λόγια τους ανάβουν ένα τσιγάρο πλάι στα bow – windows που αντικρίζουν την λεωφόρο σε όλη της την μεγαλοπρέπεια και πολλαπλασιάζουν τις βασικές λέξεις δύο, τρεις ή τέσσερεις φορές, όσες πρέπει δηλαδή για να τις εμπεδώσει ο λαός. Οι στενοί συνεργάτες δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν στα σπίτια τους, σίγουροι πως έκαναν όσα μπορούσαν για χάρη του αρχηγού. Τώρα κάποιος άλλος θα πάρει το χρίσμα και η περιπέτεια θα κινήσει από την αρχή με άλλα πρόσωπα και άλλους στενούς συνεργάτες.

Όσο για τον νικητή αυτός τρέμει ολομόναχος μες στο γραφείο του, επειδή ποτέ του δεν πίστεψε πως θα μπορούσε να νικήσει. Απέναντί του ο παράδοξος λαός ζητάει τα πάντα και η καρδιά του μοιάζει έτοιμη να κάνει πίσω. Μα έρχονται οι στενοί συνεργάτες και οι άνθρωποι συμφέροντα και τον παίρνουν σηκωτό προκειμένου να εκτελέσει το καθήκον του. Εκείνος διστάζει, δεν θέλει, ζητά μια στάλα ησυχία για να συλλογιστεί τι πήγε τόσο λάθος και τώρα πρέπει να διοικήσει ετούτο τον τόπο. Μα οι άνθρωποι συμφέροντα τον σέρνουν και δεν νοιάζονται καθόλου για τα λάθη που θα διαπράξει, ο λαός αντέχει και άλλωστε ένας σπουδαίος άνθρωπος έχει δικαίωμα να κάνει λάθος. Εμπρός στον αρχηγό ανοίγεται μια καφκική νύχτα.

Τελευταίο καρέ. Ο νικητής, ενώπιον των αρχών του τόπου, έτοιμος να κυβερνήσει, εμπρός του φλας, επιχειρηματίες, φωτογράφοι, στάρλετ, βιομήχανοι, ένας ολόκληρος κόσμος, μια παράξενη πανίδα, ένα κάδρο που ξεφτίζει γρήγορα μα απόψε περιβάλλει τον αρχηγό και τον χειροκροτεί. Ο αρχηγός μοιάζει με ένα μικρό παιδί που κάθεται στο παιδικό του καρεκλάκι θαρρείς, παγωμένο από τον φόβο του. Είναι ο νικητής. Ο ηττημένος τον κάλεσε προ ολίγου, οι δυο τους τα΄παν μια στάλα, ο νικητής λέγεται πως ισχυρίστηκε πως η ήττα εξασφαλίστηκε με υπόγεια και αμφισβητούμενα μέσα. Είπε, για την ακρίβεια πως ο ηττημένος έχασε κλέβοντας μα τώρα τίποτε δεν αλλάζει.

Θυμηθείτε, στο παιδικό του καρεκλάκι, ένα μικρό παιδί, παγωμένο από τον φόβο του. Είναι ο αρχηγός.