Αγγελική Σιγούρου, Επιστολή Πρώτη

Αρχείο 20/12/2011

Το χιόνι εδώ έχει λιώσει
Μα μη φοβάσαι
Μέσα μου
Το χιόνι έχει χτίσει έναν πύργο τόσο ισχυρό____τόσο δικό του
Που φυλακίζει κάθε μου όνειρο το χάραμα
Και κάθε ανάμνηση του ονείρου μου το σούρουπο
Και παγωμένα κρύσταλλα τα τζάμια του είναι
Και τα παράθυρα φωλιές πουλιών αρπαχτικών
Οι τοίχοι του είναι από σκληρό, λείο χαλάζι
Και τα λευκά δωμάτια φωτίζουν καντηλέρια
Με γαλάζια φλόγα, ακίνητη
Πόσο θέλω να σου μιλήσω τώρα ΑΓΑΠΗΜΟΥ
Τώρα που πέρασε ο χειμώνας
Κι η αρρώστια μ’ έχει κλείσει μέσα
Κι ανήλεα ο ήλιος μου πηγαινοφέρνει γεύματα
Μέσα σε κόκκινα μαργαριτάρια
Που με καίνε
Και η βροχή ζεστή
λιώνει το δέρμα μου και με πονάει
Κι οι δείχτες δεν γυρίζουνε ποτέ στους αριθμούς της νύχτας
ΑΓΑΠΗΜΟΥ τρέμω μην χαθώ
Προτού προλάβεις να έρθεις πάλι
Δος μου ένα σύννεφο σημάδι
Ή έστω μες στο προδομένο μου όνειρο μια ελπίδα
Έναν καινούργιο εφιάλτη δός μου
Καθώς ασάλευτη περνώ τις μέρες
Καθώς ασάλευτη κοιτάζω τον καιρό
Κι αδημονώ μι τίγρη να μου φέρει
Που να την έστειλες εσύ
Μια τίγρη με μάτια κυανά
Με δέρμα ζαφείρι
Με σώμα λίμνη
Με κεφάλι κεραυνό
Και μάτι αστραπή
Ναι αστραπή
Αχ να ‘χανε όλα τα πράγματα του κόσμου
Έναν χειμώνα μες στη χούφτα τους για να κρατάνε
Και να μην έφευγες ποτέ ΑΓΑΠΗΜΟΥ απ’ αυτή τη χώρα

Ο όρκος μου είναι αυτός:

Ορκίζομαι να τρέμω όπως τώρα
Μέχρι να σε συναντήσω
Ορκίζομαι
Παντοτινή αστάθεια
Αιώνια ανισσοροπία
Το νπόδι ορκίζομαι ποτέ να μην πατήσει στέρεο έδαφος
Το χέρι ποτέ να μην πιαστεί από στήριγμα γερό
Και το μάτι
Του κάκου να πασχίζει όρθιο πράγμα για να δει
Και να θολώνουν μονομιάς τα πάντα σαν ανοίγει
Ακινησία
Ακινησία
Ούτε μια κίνηση πλέον δεν μου επιτρέπω
΄πωσπου να ‘ρθεις.

…