στάχτες

Αρχείο 21/01/2012

Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε σκέφτηκε η Διοτίμα, το ταξίδι είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες των προσδοκιών, ο τόπος της λήθης έπρεπε να βρεθεί…. Θεέ μου είπε, πόσο το έχω ανάγκη!! Ήξερε βαθιά μέσα της πως τίποτα λιγότερο δεν μπορούσε να νοηματοδοτήσει την ύπαρξη της, είχε μάθει τα τεχνάσματα του χρόνου, ήταν μύθος ότι μπορούσε να θεραπεύσει τις ρωγμές της ψυχής της, και έτσι συνέχισε το ταξίδι της με άδεια καρδιά και με ξεθωριασμένη ελπίδα πως κάπου παρακάτω ο τόπος της Λήθης θα την υποδεχόταν. Δεν θα ήταν αρκετή ώρα όταν εντελώς αναπάντεχα ακούστηκε μια φωνή να την καλεί με το όνομα της.. (Διοτίμα..Διοτίμα)

Δεν μπορεί σκέφτηκε, εδώ σε αυτό τον τόπο στην καρδιά του πουθενά, ποιος μπορεί να υπάρχει, ποιος μπορεί να με γνωρίζει, Διοτίμα…ακούστηκε ξανά το κάλεσμα, και ήταν τόσο γλυκό σχεδόν καθηλωτικό! Για μια στιγμή ταράχτηκε, σηκώθηκε και άρχισε να κοιτάζει δεξιά, αριστερά, προς όλες τις κατευθύνσεις, όμως τίποτα, κανείς!!

Πραγματικά δεν ήξερε τι να κάνει, δεν ήταν φόβος αυτό που ένοιωθε Όχι, το αντίθετο μάλλον, ήταν τόσο θελκτική αυτή η φωνή, καθόλου απόκοσμη, τόσο οικεία!!

Συνέχισε λοιπόν να ψάχνει και να ψάχνει και να ψάχνει, όμως πάλι τίποτα, δεν υπήρχε κανείς τριγύρω. Τότε χωρίς καλά καλά να το σκεφτεί άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά που από την ηχώ της απελπισίας της τρόμαξε και η ίδια.. Που είσαι, μίλησε μου, που?

Η Φωνή αποκρίθηκε…εδώ είμαι Διοτίμα, κοντά σου!!

Και εγώ, εγώ τότε γιατί δεν σε βλέπω? Απάντησε εκείνη…

Γιατί δεν Μ’αγαπάς αρκετά, αποκρίθηκε η Φωνή!!!

Η Διοτίμα δεν είχε τι να πει, ήταν τόσο παράξενο αυτό που μόλις είχε ακούσει! Γιατί δεν Μ’αγαπάς αρκετά? Τι άραγε να σημαίνει αυτό, Σκεπτόταν σχεδόν χωρίς να ανασαίνει

Η Φωνή συνέχισε.. Ψάχνεις τον τόπο της Λήθης, αυτή την υπέρλογη περιοχή που θεραπεύει τις πληγές, έτσι δεν είναι, αυτό δεν πιστεύεις?

Σωστά, απάντησε εκείνη μονολεκτικά

Ξέρεις Διοτίμα, εκεί, σε εκείνο τον τόπο υπάρχει ένα τεράστιο δέντρο, το Δέντρο των Προσδοκιών, τι ακριβώς ζητάς?

Την Λήθη, το παυσίπονο της Ψυχής, αυτό ζητώ, την ανικανότητα του χρόνου που δήθεν γιατρεύει τις πληγές να αντικαταστήσω!

Ο χρόνος δεν έχει χρόνο για της πληγές σου Διοτίμα, και ο τόπος που ζητάς είναι άνυδρος και σκοτεινός και όσοι φτάνουν ως εκεί, αργά η γρήγορα αγκαλιάζουν την πλάνη τους, και μαθαίνουν να ζουν με αυτή ή δραπετεύουν από τον σκιώδη παράδεισο που κακότεχνα ζωγράφισαν για να αποφύγουν την Αλήθεια τους! Υπάρχει όμως άλλος δρόμος…Διοτίμα…κάποιοι τον ονομάζουν Αγάπη άλλοι πάλι το αποκαλούν Αλήθεια, δεν θα βρεθείς σε πλάνη όπως και αν το αποκαλέσεις. Εκεί υπάρχει όχι ο Τόπος αλλά ο Τρόπος της Λήθης, Αλήθεια-Αγάπη!

Παράξενα μιλάς είπε εκείνη, τι είναι Αλήθεια και τι Αγάπη, ποιος ο Τρόπος της Λήθης, και εσύ?

Η Αλήθεια Διοτίμα βρίσκεται στην Αγάπη και η Αγάπη αποκαλύπτει την Αλήθεια και τους Τρόπους της! Και εγώ? Εγώ είμαι ακόμα εδώ, μιλώ σε εσένα, ήμουν πάντα εδώ, κρυμμένος σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου σκέψη, σε κάθε λέξη σου, σε κάθε πτώση σου, εγώ ήμουν πάντα εδώ! Μπορώ να γίνω ό τόπος και ο τρόπος της προσδοκίας σου, Σ’αγαπώ….

Και εγώ νιώθω πως…..(προσπάθησε εκείνη να ψελλίσει)

Μην πεις τίποτα Διοτίμα, γνωρίζω. ..! Άνοιξε μονό την καρδιά και κλείσε τα μάτια και ο τρόπος της κάθε λήθης θα σου αποκαλυφθεί, Μ’αγαπάς?

Στέρεψα από λέξεις, Σ’αγαπώ….! Ας γίνει έτσι!

—

©Γιάννη Παναγιωτάκης

***

Σύντομο βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα. Σπούδασε «Ανώτερα Θεωρητικά Μουσικής» (Μονωδία, Μελοδραματική, Ενορχήστρωση) καθώς και Ραδιοσκηνοθεσία και παραγωγή ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων. Εργάζεται ως Ραδιοφωνικός Παραγωγός και είναι επίσημο μέλος της CM–Association στο Nashville Tennessee. Ιδρυτής και Δημιουργός 5 Θεματικών Μουσικών Ραδιοφωνικών Σταθμών παγκοσμίου κάλυψης μέσω δορυφόρου την περίοδο 2003-2009. Το 2004 εκδόθηκε στη Γερμανία το πεζογράφημα του «Ερινύες». Άρθρα και δοκίμια του, κυρίως λογοτεχνικού και θεολογικού περιεχομένου δημοσιεύονται τα τελευταία χρόνια σε πλήθος εντύπων σε Ελλάδα και Ηνωμένες Πολιτείες.