Τάμμυ Τσέκου, Γλάροι [2015]

Αρχείο 12.1.2015

στη Τζένη μου

Τουλάχιστον ακούγαμε τους γλάρους
σ’ εκείνο το σπιτάκι
κοντά στη θάλασσα
κάθε που ανοίγαμε τις γρίλιες
και αντικρίζαμε ένα κομμάτι ουρανό
ματωμένο από τις πρώτες ακτίνες
ενός ήλιου που έλεγες
ότι για ένα παράξενο λόγο
έφεγγε πρώτα το νοτιά –
ίσως για να δώσει λίγο αίμα
στη στεγνή μέρα μας.

Αλλά χαμογελούσες
σαν να ήσουν παιδί
που βγήκε για κάλαντα στην πλατεία
και τα άλλα παιδιά σε άφηναν πίσω τους
να κυνηγάς ένα πρωινό
που ποτέ δεν ερχόταν
και η μέρα τέλειωνε προτού ξεκινήσει
κι ας χαμογελούσες.

Μέχρι που έφυγες
Χωρίς να απαντήσεις ποτέ στο ερώτημα
γιατί ήρθες
και κάθε φορά που ανοίγω τις γρίλιες
και ακούω τους γλάρους
νομίζω πως φωνάζουν εσένα
σε κείνο το μικρό κομματάκι ουρανού
που ποτέ δεν μεγάλωσε
και που δεν σου είπα ποτέ
ότι κοιτούσε στη δύση.